آیا می توان به گونه ای دیگر تمرینات شنا را مدیریت کرد؟

این موضوع بر هیچ کس پوشیده نیست که تمرینات شناگران نسبت به بسیاری از ورزشکاران دیگر سنگین تر است. اما آیا این کیلومترهای متعدد شنا واقعا برای شناگران نیاز است یا یک عادت دیرینه تمرینی باعث ادامه این روند آماده سازی شده است؟
به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ شناگران حرفه ای سطح جهان از برنامه تمرینی مشابهی در طول هفته پیروی می کنند. این ورزشکاران معمولا بین ۷ الی ۱۰ جلسه تمرینی را در یک هفته برگزار می کنند. در این جلسات تمرینی شناگران بین ۵ تا بیش از ۸ کیلومتر را به طور متوسط شنا می کنند. علاوه بر این مسافت شنا، ترکیبی از تمرینات غیرآبی، تناسب وزن، و تمرینات جدید مثل یوگا، پیلاتیز و… نیز در برنامه تمرینی شناگران حرفه ای گنجانده شده است.
مسافتی که شناگران در مسابقات به آب می زنند بین یک تا ۵ درصد مسافت تمرینی آن ها در هر جلسه تمرینی است. بسیاری از رشته های دیگر این تفاوت زیاد بین جلسات تمرین و مسابقه را برای آماده سازی طی نمی کنند. دونده های ماراتن در هر جلسه تمرین بین ۴ تا ۵ بار مسافت مسابقه را نمی دوند. اسکیت بازان سرعتی هم مانند شناگران شرایط نزدیک به مسابقه را تمرین نمی کنند. پس دلیل این مقدار تمرین چیست؟ آیا ما کاملا عقل خود را از دست داده ایم؟ آیا با تمرین کم می توان همین نتیجه را بدست آورد؟ آیا مربیان حاضرند برای یافتن جواب به تحقیق و تفحص بپردازند؟
من دوران دبیرستان را به خاطر می آورم. زمانی که برای نخستین المپیکم در تمرینات حاضر بودم. در آن دوره به سختی توان بالا رفتن از پله های مدرسه را داشتم. آنقدر از تمرینات خسته بودم که هنگام بالا رفتن از پله ها دوبار نفس می گرفتم و پس از استراحت در بین راه به طبقه مورد نظر می رسیدم. این موضوع برای من خیلی عادی شده بود. دو ساعت تمرین در صبح بعد کلاس های مستمر تا عصر و باز هم استخر برای ادامه تمرینات برنامه روزمره شده بود. این یک تمرین روتین برای شناگران بود و ما بدون پرسش آن را انجام می دادیم.
اما آیا این میزان تمرین و فشار شدید شنا کردن در کیلومترهای متعدد در سنین پایین واقعا ضروری بود؟ تمرین های کوتاه همین اثر را نداشتند؟
برای یافتن پاسخ این پرسش ها با دکتر “الان ویرگلی” تماس گرفتم. دکتر “ویرگلی” در زمینه های مختلف پزشکی ورزشی مثل ورزش های رزمی، اسکی، راگبی، بسکتبال با ویلچر، شنا و بسیاری ورزش های دیگر دارای تخصص است.
من از پاسخ صریح دکتر شوکه شدم. دکتر ویرگلی بدون وقفه گفت: “این میزان تمرین با عقل جور در نمی آید” او همچنین اضافه کرد: “تمرکز بر روی حجم بالای تمرین خیلی منطقی نیست. این روزها مربیان سطح بالای کانادا روی کمیت تمرکز دارند اما با هدف، نه به صورت قبل که تمرینات مستمر با تکرار زیاد از حد وجود داشته باشد.”
وی اینگونه ادامه داد: “به دلیل مقاومت آب، تغییر مختصر در سرعت به صورت تصاعدی بیش از حد انتظار انرژی می گیرد. شناگران ۵ تا ۱۰ برابر نسبت به سایر ورزشکاران از طرف آب با مقاومت مواجه می شوند. به عنوان مثال برای کنار زدن مقاومت هوا در اسکی انرژی به مراتب کمتری مورد نیاز است. ” بنابراین جمع بندی صحبت های او به این معنی است که شناگران هم به قدرت و هم به احساس مقابله با آب نیاز دارند از این رو حجم بیشتر تمرین و زمان حضور بیشتر در استخر قابل توجیه است. اما آیا نمی توان به گونه ای دیگر این تمرین را مدیریت کرد؟
*تمرین کوتاه تر؟
در رابطه با نوع تغییر تمرین با دکتر “ویرگلی” صحبت های خوبی داشتیم. او گفت تا به امروز نظریه های جدید تمرینی هیچ یک تایید یا رد نشده اند. در حقیقت مربیان کمی حاضرند این ریسک را بپزیرند و روشی را که سال هاست نتیجه داده کنار بگذارند.
به هرحال با وجود تمام این صحبت ها چرا از روشی جدید استفاده نکنیم؟ چرا همچنان به روش مربیان قدیم که کیلومترها شنا کردن را ترجیح می دهند عمل کنیم؟ آیا تمرین های کوتاه تر موثر است؟
این روش در سال های اخیر انجام شده است. “دیوید سالو” مربی سرشناس دانشگاه کالیفرنیا از این متد تمرینی استفا می کند. او تا به امروز به کاتینکا هوسوزو، ربکا سونی، ریکی برنز و شناگران شناخته شده بسیار دیگری تمرین داده است. نوع تمرینات او با شدت بیشتر، حجم کیلومتری کمتر همراه است. برخی از بزرگان شنا در ابتدای راه حرفه ای خود گذری به تمرینات وی زدند، آن ها این سبک تمرین را نشاط آور توصیف می کنند. حتی شناگران مسافت بلند و آب های آزاد مثل “ملولی” هم از این نوع تمرین لذت برده اند. آن ها با استفاده از همین متد تمرینی ۱۵۰۰ متر و یا ۱۰ کیلومتر آب های آزاد را با موفقیت طی کردند.
“جیسون لزک” از جمله طرفداران پروپاقرص سبک تمرینی “سالو” بود. اما به این نکته توجه کنید که “لزک” در اواخر ۲۰ سالگی به این سبک شنا کردن روی آورد، زمانی که پیش از این او یک شناگر تمام قد حرفه ای و با تجربه بود. خیلی ها ممکن است این حرف را قبول نداشته باشند، شما پس از سال ها تمرین با حجم و کمیت بالا می توانید سبک شنای تمرینیتان را تغییر دهید و متراژ آن را پایین بیاورید.
دکتر “برنت راشل” خالق سبک تمرینی مسابقه-سرعت فوق العاده کوتاه (USRPT) با استفاده از متدش شناگران زیادی را به موفقیت رسانده است.
“راشل” در سبک USRPT به بیشترین میزان شنا در یک هفته تاکید می کند. در این سبک به طور خلاصه شناگران باید حد خود را بشناسند و برای جلوگیری از آسیب دیدگی از اضافه بار تمرین به ریکاوری بپردازند. در این نوع تمرین اگر شناگران نتوانستند به زمان تعریف شده مسابقه ای (p) خود برسند پس خستگی اسید لاکتیکی باعث از پا در آمدنشان شده است. و برای همین منظور و تخلیه گلوکژنی نیاز به حداقل ۴۸ ساعت استراحت دارند.
در صحبت های با دکتر “ویرگلی” به این نتایجه رسیدیم که باید تمرکز بر روی ورزشکار سازی باشد تا تربیت تنها یک شناگر. او اعتقاد دارد تمرینات شنا باید به نحوی باشد که تا سنین قبل از ۲۰ سالگی به جای تمرکز بر روی متراژ بالا به علاقه مند کردن فرد، شناخت تکنیک ها، ورزشکارسازی و اتفاقاتی از این دست تمرکز شود و پس از یک دوره آمادگی باید حجم بالای تمرین را با توجه به قابلیت ها و شرایط شناگران اضافه کرد.
در کوتاه مدت برخی از مربیان با کاهش متراژ تمرینی و تمرکز بر سبک سرعتی- مسابقه ای به نتیجه رسیده اند. اما در بلند مدت شنا همچنان ورزشی با حجم تمرینی بالا است.
به قلم: جوانی مالر- دارنده چند نشان طلای مسابقات جهانی و شناگر المپیکی تیم ملی کانادا.
مترجم: علی رفیعانی

انتهای پیام

پرینت مطلب