به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ بعد از هر دوره المپیک تنیس‌بازان، گلف‌بازان و فوتبالیست‌ها به برنامه عادی خود بازمی‌گردند و دوباره مقابل صدها تماشاگر بازی می‌کنند. با این حال برای شناگران شرایط طور دیگری است. آن‌ها در سکوت و انزوا به کار حرفه‌ای خود ادامه می‌دهند و تنها اگر برای آن‌ها جنجال یا مشکلی ایجاد شود در صدر خبرها قرار می‌گیرند.
بررسی‌ها نشان داده است که شناگران حرفه‌ای با مشکلاتی از جمله تنهایی، انزوا و فشار روحی روبه‌رو هستند. بسیاری از شناگران حرفه‌ای به این مسئله اعتراف کرده‌اند.
مت گرورز شناگر استرالیایی در این باره می‌گوید: فشار وحشتناک است. شنا مثل بسکتبال نیست که دیر شروع کنیم یا یک پرتاب بد داشته باشیم و بعد تا پایان بازی وقت جبران داشته باشیم. اگر ما بد استارت بزنیم دیگر قابل جبران نیست. غالبا تماشاچیان مسابقه‌های شنا کمتر از بسیاری ورزش‌ها همچون فوتبال یا بسکتبال است. سرنوشت ما در ۴ سال در ۵۲ ثانیه مشخص می‌شود. این فشار زیادی است.
تنهایی نیز در ورزش شنا بیش از هر ورزش دیگری است. شناگران باید زیاد تمرکز کنند و با خودشان ارتباط خوبی داشته باشند. با صحبت کردن با دیگران تمرکز این ورزشکاران به هم می‌ریزد. آن‌ها حتی قبل از مسابقه سکوت می‌کنند و با کسی صحبت نمی‌کنند.
در سال ۲۰۰۸، ایندیپندنت در گزارشی نشان داد که شناگران در سن ۱۱ سالگی، ۲۷ ساعت از زمان هفته خود را در استخر می‌گذرانند که این میزان ۵ برابر بیشتر از تمرین فوتبال نوجوانان است. بسیاری از نوجوانان زود این ورزش را رها می‌کنند زیرا احساس انزوا و تنهایی به آن‌ها فشار می‌آورد. شناگران در سطح حرفه‌ای ارتباطات اجتماعی و دوستان و خانواده خود را فدای ورزش می‌کنند و غالبا این فداکاری آن‌ها کمتر دیده می‌شود بسیاری از ستاره‌های شنا هواداران کمتری نسبت به فوتبالیست‌ها یا بسکتبالیست‌ها دارند.
ورزشکاران حرفه‌ای شنا معتقدند که این ورزش یک چالش فردی است و آن‌ها نمی‌توانند کسی را مسئول اشتباه خود بدانند. آن‌ها باید به تنهایی بر دشمنان درونی خود پیروز شوند تا در مسابقه‌های بزرگی همچون المپیک قهرمان شود.
انتهای پیام
