به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ ایسنا نوشت: سجاد عبدی اگر بهترین واترپلوئیست جهان نباشد بدون تردید یکی از خوش‌اخلاق ترین آن هاست. سنگربان تیم ملی ایران در سال های گذشته همواره یکی از ستون های اصلی موفقیت تیم ملی در رویدادهای مختلف بوده است؛ بازیکنی که ۸ سال برای حضور در بازی های آسیایی روزانه بیش از ۱۰ کیلومتر شنا کرد اما با بی مهری مسئولان هیچ گاه نتوانست در المپیک آسیایی حضور یابد. میزبانی تهران در مسابقات توسعه جهانی واترپلو، صعود چهار پله ای واترپلوی ایران در رنکینگ جهانی و آغاز تمرینات تیم ملی زیر نظر کادر فنی جدید بهانه هایی بودند تا به سراغ کاپیتان تیم ملی واترپلوی ایران برویم و پای حرف هایش بنشینیم؛ حرف هایی که با نجابت مثال زدنی سجاد عبدی در یک جمله خلاصه می شود:” اجازه ندهید نسل های واترپلو فنا شوند”
* در خبرها داشتیم که واترپلوی ایران در رنکینگ جهانی چهار پله صعود کرده است؟
با این نتایجی که تیم ملی جوانان گرفت و ما هم در کاپ آسیا قهرمان شدیم، واترپلو نشان داد که همیشه در آسیا مدعی است. در کاپ آسیا تیم های کویت، سنگاپور و چین را شکست دادیم. ما پتاسنیل قرار گرفتن روی سکوهای برتر آسیا را داریم. متاسفانه اختلاف سطح قاره ها در واترپلو زیاد شده است. اروپا قطب مطلق واترپلو است. ژاپنی ها و چینی ها هم توانستند در جهان بازی های خوبی انجام دهند. امیدوارم ما هم بتوانیم در این چند سال اختلاف خود را با سطح اول واترپلو جهان کم کنیم و همچنان در رنکینگ جهانی صعود داشته باشیم.
درست این است که مسئولان چهار سال با مدیریت صحیح تیم را برای حضور در بازی های آسیایی آماده کنند، نه اینکه چهار سال کاری به واترپلو نداشته باشند و بعد هم بگویند چون ما در این ورزش سرمایه گذاری نکردیم حالا هم نباید به بازی های آسیایی برود این دور باطلی است که باید یکجا بشکند
*اگر به بازی های آسیایی اعزام می شدید، شاید الان حتی رتبه بهتری هم در جهان داشتید؟
تا دید مدال آوری وجود داشته باشد، نتیجه همین می شود که یک ورزشکار برای گرفتن مدال در بازی های آسیایی دوپینگ می کند. در بازی های ساحلی هم همین طور است. وقتی دید مدال آوری وجود داشته باشد خیلی ها سعی می کنند تا از راه های غیر ورزشی به مدال برسند. مدال تنها برای سه رتبه بالای هر رشته است. اگر قرار باشد فقط دید مدال آوری مطرح باشد تنها سه تیم باید در هر مسابقه ای شرکت کنند. واقعا اعزام واترپلوی ایران به بازی های آسیایی هزینه ای نداشت. من خودم متوجه شدم که مسئولان بازی های آسیایی حاضر بودند هزینه بلیط هواپیما را هم بدهند. یعنی اصلا موضوع مالی مطرح نبود. اما نمی دانم که چه مشکلی وجود داشت و چرا این قدر دید مدال آوری داشتند که واترپلو اعزام نشد. بعد هم درست این است که مسئولان چهار سال با مدیریت صحیح تیم را برای حضور در بازی های آسیایی آماده کنند نه اینکه چهار سال کاری به واترپلو نداشته باشند و بعد هم بگویند چون ما در این ورزش سرمایه گذاری نکردیم حالا هم نباید به بازی های آسیایی برود. این دور باطلی است که باید یکجا بشکند. باید با تلاش خود این موضوع را بشکنیم. مسئولان هم درباره این موضوع تغییر دیدگاه داشته باشند. این سومین دوره ای است که من در تیم ملی برای بازی های آسیایی تلاش کردم. در دو دوره گذشته تیم ملی ایران به این مسابقات اعزام نشد. یعنی من ۸ سال است که در حسرت اعزام تیم ملی واترپلو به بازی های آسیایی هستم.
از چندی قبل این خبر در اردوی تیم ملی پیچید که تیم به اینچئون اعزام نمی شود. وقتی یک ورزشکار در اردو دو به شک کار کند، هر لحظه کابوس می شود
*شنیده‌ایم که برخی بعد از اینکه واترپلو به بازی های آسیایی اعزام نشد با این ورزش خداحافظی کردند؟
یک پروسه ای بوجود آمد تا تیم اعزام نشود. از چندی قبل این خبر در اردوی تیم ملی پیچید که تیم به اینچئون اعزام نمی شود. وقتی یک ورزشکار در اردو دو به شک کار کند، هر لحظه برایش کابوس می‌شود. تا آخرین لحظه نمی توانستیم کاری از پیش ببریم. وقتی دیدگاه فقط مدال آوری باشد تلاش یک مجموعه به همین راحتی نادیده گرفته می شود. اینکه فقط چند ورزش دیده شود، قطعا به ضرر کل جامعه ورزش ایران خواهد بود. رقابت در خیلی از ورزش ها از بین می رود. انگیزه رقابت تا حد زیاد از بین می رود. واقعا من خودم موافق نیستم که میدان را خالی کنیم. من به سهم خودم باید بیشتر تلاش کنم تا این ورزش پیشرفت کند اما خیلی ها چنین اعتقادی ندارند. من از بچگی این ورزش را شروع کردم. تغییر شغل در ورزش غیر ممکن است. اینطور نیست که فردا یک ورزش دیگر را از صفر شروع کنم.
در آن فضای ناامیدی بازیکنان تیم ملی برای واترپلو سنگ تمام گذاشتند. تمرین کردن با یک مربی مثل مالارا راحت نیست. اگر در کاپ آسیا تیم های کویت و سنگاپور را به راحتی بردیم، کار آسانی نداشتیم. ما قبلا تیم های برتر بازی های آسیایی را در خانه خودشان شکست داده بودیم. ما بعد از کاپ آسیا جایگاه چهارمی خود را تثبیت کرده بودیم. تیم هایی نظیر سنگاپور سرمایه گذاری خوبی در واترپلو داشتند اما از آن ها جلوتر بودیم. ما در بازی های ساحلی انگیزه زیادی داشتیم که خودمان را ثابت کنیم. این موضوع هم جنبه مثبت داشت و هم منفی. ما ذهنیت درستی از بازی های ساحلی آسیا نداشتیم. ما شناخت خوبی از شرایط و حتی قوانین بازی ها نداشتیم. دوست نداشتیم به کویت ببازیم. حرف هایی از مسئولان برگزاری بازی ها شنیدیم که خیلی برایمان گران تمام شد. شب قبل از بازی با قزاقستان دیگر هر هفت بازیکن تیم ملی یک پیکر شدند. فقط به دلیل اینکه کسی نگوید ایران از کویت کمتر است رفتیم و قزاقستان را شکست دادیم اما متاسفانه به دلیل تفاضل گل کمتر دوم شدیم. خیلی ها هم شناخت درستی از واترپلو ندارند. یک والیبالیست می داند والیبال سالنی و ساحلی خیلی با هم تفاوت دارند. در واترپلو هم مشکل همین است. واترپلوی ساحلی کاملا شرایط متفاوتی داشت. اما با همه مشکلات به پوکت رفتیم و در این بازی ها موفق بودیم. قزاقستان را با قدرت شکست دادیم. گفتیم باید این تیم را شکست بدهیم تا نشان دهیم باید جایگاه بهتری داشته باشیم.
*ایران میزبان جام باشگاه های آسیا و مسابقات توسعه جهانی شد، خیلی ها صرف هزینه برای میزبانی ها را بی فایده می دانند؟
بازیکن واترپلو اگر ماهی ۱۰۰ میلیون بگیرد، نمی تواند یک شبه قهرمان آسیا شود. بازیکن باید بازی کند و دیده شود و پیشرفت کند. یکی از انگیزه های اصلی برای ورزشکاران واترپلو دیده شدن است. خب با این میزبانی ها می توان این انگیزه را بالا برد. باید تعادلی برای مدیریت مسابقات ایجاد کرد. باید حمایت خوبی از ورزشکار شود. اگر این مجموعه یک ماشین است هر جز آن که کار نکند، همه چیز خراب می شود. من در مسابقات جام باشگاه های آسیا بازی نمی کردم اما به عنوان تماشاگر آمدم و بازی ها را دیدم. واقعا لذت بردم که بازی ها چقدر زیبا انجام می شود. یکبار دیگر هم ایران میزبان بود. اما در این دوره بهترین میزبانی را دیدم. به نظرم برگزاری مسابقات امتیازهای زیادی برای ایران داشت و به واترپلو کمک زیادی کرد.
*نظرت درباره برگزاری مسابقات توسعه جهانی در تهران چیست؟
من قبلا در مسابقات فیناترافی شرکت کردم. در مسابقات جهانی خیلی فرهنگ ها متفاوت است. نباید این میزبانی را با جام باشگاه های آسیا مقایسه کنیم. در آن مسابقات همه حریفان ایران را می شناختند. ما با خیلی از بازیکنانی که به ایران آمدند دوست بودیم. اما در مسابقات جهانی این شرایط وجود ندارد. خیلی کار سختی در پیش داریم. خوشبختانه استارت کار زده شده است. زیر ساخت ها هم تامین شده است. می ماند برگزاری مسابقات که کار بسیار سختی است. این مسابقات وسط شهر برگزار می شود و قطعا خیلی ها برای تماشا می آیند. می توانیم شاهد ارائه سبک های مختلف واترپلو باشیم. این مسابقات زیر نظر فینا برگزار می شود و مسئولان فدراسیون جهانی به تهران می آیند و همین موضوع می تواند زمینه پویایی این ورزش را پدید آورد. امیدوارم همانطور که باشگاه های آسیا بدون نقص برگزار شد مسابقات فینا ترافی هم بی نقص برگزار شود.
*سیروس طاهریان به جای پروویچ به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد. آیا تیم ملی با او موفق می شود؟
کار پروویچ را قبلا از نزدیک دیدم. شناخت بازیکنان در واترپلو خیلی مهم است. اگر چه او مربی بسیار بزرگی است اما باید دید یک مربی مطرح خارجی را در چه زمانی و برای چه بازیکنانی جذب می کنید. از خود من هم نظر پرسیدند. خودم معتقدم باید مربی ایرانی هدایت تیم ملی را می پذیرفت تا از بازیکنان شناخت کافی داشته باشد. سیروس طاهریان مدت ها مربی تیم ملی بوده است. در دو دوره از همین مسابقات توسعه جهانی هدایت تیم ایران را برعهده داشت. سرمربیگری او موجب می شود که نتایج بهتری بگیریم. اگر مربی خارجی بیاید حتی نمی تواند در این دو ماه اسم تمام بازیکنان را به درستی یاد بگیرد. بعد هم آیا مربی که ماهی ۲۰ هزار دلار می گیرد اصلا می تواند شرایط بازیکنی را که سالیانه ۲۰ میلیون دستمزد می گیرد را درک کند؟
*پیش بینی شما از نتیجه ایران در مسابقات توسعه جهانی چیست؟
در ورزش نمی توان قول مدال داد. همه چیز به یک اتفاق بند است. اما با همین شرایط با روزی دو ساعت تمرین و برنامه ریزی شبانه روزی می توانیم موفق شویم. البته باید شناخت مناسبی از حریفان داشته باشیم. من الان شرایط بازیکنی که در آمریکای جنوبی تمرین می کند را نمی دانم. متاسفانه جدول این مسابقات طوری است که اولین اشتباه می تواند آخرین اشتباه شما باشد. در این وضع موجود می توانم بگویم که قابلیت روی سکو رفتن را داریم.
واقعیت این است که همه ما سوار یک کشتی هستیم. هر کس بخواهد کار را لنگ بگذارد حضور خودش را زیر سوال برده است. آدم درخت نیست. اگر جای بهتری را دوست داری باشی، باید خودت جایت را تغییر دهی. اگر دیدید ها بازتر باشد و یک مقدار آگاهی به بازیکنان جوان تر برسد، نتایج کار بهتر از این خواهد شد.
*مسئولان برای موفقیت تیم ملی در مسابقات جهانی چه کمکی می توانند انجام دهند؟
الان در کوتاه مدت باید بیشتر روی ذهن بازیکنان کار شود. باید آینده روشنی برای بازیکنان ترسیم شود. حقیقتا اگر بخواهم درد دل کنم، باید بگویم تیم ملی واترپلوی جمهوری اسلامی ایران می رود و در سنگاپور همه تیم ها را شکست می دهد و قهرمان می شود، اما هیچ اتفاقی نمی افتد. حتی مسئولان پیام تبریک هم نمی دهند. کسی به استقبال تیم نمی رود. البته هیچ کس برای استقبال کار نمی کند بلکه همه برای بالابردن تیم می جنگند. شش ماه مربی که باید می آمد را نداشتیم اما کسی سراغ ما را نگرفت. تیمی که استارت زده بود کارش تعطیل شد. برای همین بازی های آسیایی هم خیلی از تیم ها مدال نیارودند اما واترپلو در بازی های ساحلی تیم قهرمان را برد و مدال نقره گرفت. با این حال در مراسم تقدیر اصلا واترپلو را به حساب نیاوردند. اگر یک دیدگاهی ایجاد شود که مشکلی پدید نیاید و واترپلو دوباره دچار تغییر و تحول و بحران نشود خیلی خوب است.
مثلا به ما گفتند اگر به بازی های ساحلی بروید یک سوم بازی های آسیایی پاداش می گیرید ولی هیچ اتفاقی برای تیم ما نیفتاد. این مشکلات دید بازیکن و ورزشکار را خراب می کند. بحث مالی مطرح نیست. فقط نوعی بی احترامی و نادیده گرفتن، ورزشکاران واترپلو را رنج می دهد. واترپلو باید در مسیر پیشرفت قرار بگیرد. باید خانواده واترپلو از یک موفقیت منتفع شود. دولت حداقل می تواند چند باشگاه را ملزم به تیم داری در ورزش واترپلو کند.
من سجاد عبدی باید روزی ۱۱ ساعت کار کنم تا هزینه ورزشم را تامین کنم که هیچ گاه پیشرفت در کار نخواهد بود. دیگر توانایی این را ندارم که ورزش کنم. در واترپلو هر کس سنش بالای ۲۵ سال باشد مجبور است که شغل دیگری داشته باشد. در واترپلو درآمد باشگاهی به قدری نیست که یک ورزشکار را تامین کند
*اگر وزیر ورزش مقابل شما باشد، به او چه می گویی؟
می خواهم زمینه‌ای فرآهم شود که هر ورزشکاری فقط ورزش خودش را به صورت حرفه ای دنبال کند نه اینکه یک ورزشکار حرفه ای مجبور باشد هزار کار دیگر انجام دهد تا در نهایت به ورزش حرفه ای و تیم ملی برسد. وقتی تیم ملی تشکیل می شود باید حرفه ای برخورد شود. باید شرایطی باشد که همه بتوانند ورزش کنند. اگر قرار باشد من سجاد عبدی روزی ۱۱ ساعت کار کنم تا هزینه ورزشم را تامین کنم هیچ گاه پیشرفت در کار نخواهد بود. دیگر توانایی این را ندارم که ورزش کنم. در واترپلو هر کس سنش بالای ۲۵ سال باشد مجبور است که شغل دیگری داشته باشد. در واترپلو درآمد باشگاهی به قدری نیست که یک ورزشکار را تامین کند. به نظرم قراردادهای امسال نسبت به درصد تورم بدتر شده است. از وزیر ورزش می‌خواهم شرایطی را فرآهم کند تا بازیکنان واترپلو بهتر بازی کنند. اینطور نباشد که یک ورزش با ورزش دیگر مقایسه شود. نباید به رشته ها به یک دید نگاه شود. ما بذر برابری نکاشتیم که محصول برابری برداشت کنیم. در واترپلو چیزی کاشته نشده است که حالا می خواهند ما را با والیبال مقایسه کنند.
*از فدراسیون چه می خواهی؟
من شرایط فدراسیون را می دانم. انتظار زیادی از بدنه فدراسیون ندارم. الان حتی بیشتر از توان خود هم تلاش می کند اما این موضوع را باید مد نظر داشته باشند که یک ورزشکار عمر حرفه ای محدودی دارد. فقط دیدگاهی باشد که نسل های واترپلو فنا نشوند. من از سیروس طاهریان تشکر می کنم که بار مضاعفی را بردوش می کشد. امیدوارم تا جایی که می توانیم وظیفه خود را انجام دهیم اما شاید بیشتر از این توان نداشته باشیم. امیدوارم همه بهترین کاری که می توانند را انجام دهند.
انتهای پیام
