مسعود موسوی/
به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ دستیابی تیم ملی واترپلو به مدال برنز بازی های آسیایی جاکارتا که پس از ۴۴ سال انتظار اتفاق افتاد، بار دیگر نگاه دست اندرکاران رده اول ورزش کشور و همچنین فدراسیون شنا را متوجه دو رشته ورزشی شنا و شیرجه کرده و این سوال را برای چندمین بار در اذهان تداعی کرد که چرا ملی پوشان فعال در این دو رشته ورزشی علیرغم تلاش‌های شبانه روزی و مرارت‌های فراوانی که در طی سال و با حضور در تمرینات مختلف متحمل می‌شوند، هنوز موفق نشده‌اند به مدال‌های ارزنده آسیایی و جهانی دست یابند.
این سوال در شرایطی اهمیت بیشتری پیدا می کند که متوجه باشیم علیرغم اینکه شاهد موفقیت‌های آسیایی و جهانی در این دو رشته بسیار فنی ورزشی نیستیم اما در روزهایی به سر میبریم که ملی پوشان فعال در این دو رشته، به کسب سهمیه المپیک بسیار نزدیک شده‌اند و این ظرفیت در ملی پوشان وجود دارد که در صورت حمایت بیشتر و کامل‌تری از سوی مسئولان رده اول ورزش کشور، تابوی عدم حضور آنها در بازی‌های المپیک البته نه با دریافت وایلد کارت، به اصطلاح شکسته و گامی مهم در راستای اعتلای موقعیت آسیایی و جهانی دو ورزش شنا و شیرجه کشور برداشته شود.
که به عنوان شاهدی بر تایید ادعای نزدیک شدن شناگران و شیرجه کشورمان به رکورد های ورودی المپیک توکیو می‌توان از مهدی انصاری و بنیامین قره حسنلو در رشته شنا نام برد که فقط چند صدم ثانیه با کسب رکورد ورودی المپیک فاصله دارند و یا از حمید کریمی و مجتبی ولی پور دو ملی پوش رشته شیرجه کشور یاد کرد که بر طبق گفته امید حدیقی رییس کمیته فنی شیرجه، در وضعیت بسیار مطلوبی قرار داشته و شانس کسب سهمیه المپیک تو کیو را دارا هستند.
از سوی دیگر حضور مدعیان رده اول قهرمانی شنا و شیرجه دنیا در کشورهایی از قاره آسیا مانند چین و ژاپن، دریافت مدال و قرار گرفتن ملی پوشان این دو رشته ورزشی کشور را بر سکوی سه گانه آسیایی هم سخت و دشوار کرده و بر ویژگی‌های خاص رسیدن به موفقیت های مطلوب در این دو رشته را افزوده است. همچنین در بررسی ویژگی های دو رشته شیرجه و شنا باید یادمان نرود که مبتنی بودن رقابت‌های این دو رشته ورزشی برای کسب مدال، بر صدم ثانیه در شنا و یا صدم امتیاز در شیرجه نیز بر حساسیت چگونگی موفقیت در این رشته ها افزوده و شرایط را بیش از پیش دشوار کرده است .
اما در چالش پیدا کردن راهی برای موفقیت و مدال آوری ورزشکاران ملی پوش کشور در رشته های شنا و شیرجه و در تکمیل بررسی ها و تحلیل‌های فوق، دو راهکار از سوی متخصصان و کارشناسان مطرح شده و می شود. راهکار اول که بر کوتاه کردن زمان دریافت مدال بین المللی در این رشته ها تاکید دارد و از آن به عنوان کار گلخانه‌ای و کشف و تربیت استعداد های ویژه نام برده می شود، راهکاری است که به عنوان مثال از سوی مهدی علی نژاد معاون قهرمانی وزارت ورزش و جوانان نیز بر آن تاکید شده است. وی در طی گفتگویی البته با اظهار رضایت از وضعیت کنونی رشته های شنا و شیرجه عنوان می کند که با کار گلخانه‌ای در دو رشته شنا و شیرجه می‌توانیم به مدال های سطح اول جهانی هم برسیم. او کشف استعدادهای ویژه و اعزام به کمپ‌های مطرح دنیا را به عنوان دو روش برای رسیدن به این موفقیت مقطعی مناسب دانسته و تاکید می‌کند که راه قهرمانی در رشته های فوق تنها و تنها شیوه گلخانه ای است .
راهکار دوم به برنامه های ریشه ای و البته دراز مدت در جهت آموزش پایه و استعداد یابی در رشته های ورزشی شنا و شیرجه اشاره دارد و طرفداران این راهکار، بر این باور هستند که شاید برای رسیدن به مدال و موفقیت بین المللی در این دورشته ورزشی مجبور باشیم چند سال دیگر هم از خیر دریافت مدال برتر شنا و شیرجه آسیایی و جهانی بگذریم اما با فعالیت بنیادین و ریشه ای اگر به مدال دست بابیم این امر دیگر یک موفقیت زود گذر نخواهد بود و تداوم برنامه ریزی‌ها طولانی مدت می‌تواند به صورتی سنجیده و حساب شده روند موفقیت‌های این دو رشته ورزشی را آغاز کرده، استمرار داده و حتی تسریع کند.
در رابطه باتاکید بر این نوع نگاه به مدال آوری در رشته های شنا و شیرجه هم اظهار نظر های حسن رنگرز سرپرست اسبق دفتر آموزش های پایه و استعدادیابی وزرارت ورزش و جوانان که در ملاقات با مسئولان فدراسیون شنا اظهار داشت شنیدنی است. وی در این دیدار از راه‌اندازی مدارس شنا، ایجاد خانه شنای استانها، تربیت معلمین ورزش آموزش و پرورش در دو حوزه مربیگری و داوری شنا و شیرجه به عنوان شاخصه‌هایی یاد می‌کند که بوسیله این شاخصه‌ها می‌توان استعدادها را در سنین پایه یافت، آموزش داده و به نقطه‌ای ایده‌ال در رابطه با مدال آوری رساند.
این نگاه دو سویه به نحوه مدال آوری در رشته های شنا و شیرجه سالهاست که بین سایر متخصصان و کارشناسان این دو رشته ورزشی نیز وجود داشته و هر کدام از این نگرش‌ها طرفداران خاص خود را دارد اما نکته‌ای که به نظر می‌آید باید بر آن تاکید داشت این است که لازمه رسیدن به مدال در هر کدام از رشته های فوق داشتن امکانات و تجهیزات پیشرفته و بروز تخصصی است که تهیه این امکانات، اصولا هیچ گونه همخوانی با بودجه محدود فدراسیون شنا نداشته و آنها به تنهایی و بدون حمایت مسئولان رده اول ورزش کشور، نمی‌توانند این امکانات فنی و دستگاه‌های بروز این دو رشته را سفارش داده و در اختیار ملی پوشان خود قرار دهند.
مشکلی ریشه ای که محسن رضوانی به عنوان ریاست فدراسیون شنا بارها و بارها به آن اشاره کرده است. به عنوان مثال وی در گفتگویی رسانه‌ای در رابطه با رشته ورزشی شیرجه میگوید: در این رشته، بشدت نیازمند تجهیزات فنی و سخت افزار لازم هستیم، سخت افزاری که باید با اختصاص بودجه‌ای جداگانه و حمایتی از فدراسیون شنا تامین شود. فقط به این ترتیب هست که می‌توانیم پایگاه‌های بیشتری در سطح کشور برای فعالیت‌در رشته شیرجه شکل داده و حال چه در رابطه با نگاه گلخانه ای و یا نگاه پایه‌ای و ریشه ای، برنامه های فدراسیون را محقق کنیم.
در رابطه با اینکه کدامیک از دو دیدگاه فوق می توانند راهکار صحیح و علمی‌تری در جهت کسب مدال در دو رشته شنا و شیرجه باشند مسئله‌ای است که انشا الله در مقاله ای دیگر البته با بهره‌گیری از دیدگاه‌های صاحب نظران به آن خواهیم پرداخت، اما بخش پایانی این مقاله می تواند گویای این امر باشد که به نظر می اید این دو نگرش در کنار هم می توانند روشی کامل، تخصصی، حساب شده و استاندارد جهت کسب مدال در دو رشته فوق باشند و در غیر این صورت تاکید فقط و فقط بر روند گلخانه‌ای و یا پایه‌ای در تربیت ملی پوشان، روشی ناقص و ابتر خواهد بود که به نتیجه ای عالی، کارشناسانه و همچنین مدال آوری مستمر نخواهد رسید.
انتهای پیام
