به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ ایسنا نوشت: جمال چاوشی فر، کاپیتان تیم ملی شنای ایران در بازی های آسیایی اینچئون موفق شد که در قالب ماده ۴ در ۱۰۰ متر تیمی و همچنین ماده های ۱۰۰ و ۵۰ کرال پشت رکوردهای ملی ایران را ارتقا دهد. او با ثبت زمان ۵۷ ثانیه و ۷۸ صدم ثانیه رکورد ملی ۱۰۰ متر کرال پشت ایران را شکست. او برای دومین بار در بازی های آسیایی اینچئون رکورد ملی را شکست و توانست ۵۰متر را در ۲۶ثانیه و ۷۷صدم ثانیه شنا کند و رکورد ملی این ماده را ۳۳صدم ثانیه کاهش دهد.
برخی از تداوم ناکامی های شنای ایران از کسب مدال در بازی های آسیایی گلایه کردند و گروهی دیگر موفقیت های کاپیتان تیم ملی را ستودند. خبرنگار ورزشی ایسنا برای ارزیابی شرایط تیم ملی شنا، سطح مسابقات، انتظارات از این ورزش و … به گفت و گو با جمال چاوشی فر نشست.
*خیلی ها می گفتند چاوشی فر برای شرکت در بازی های آسیایی سخت تر از همیشه تمرین می کرد، آیا این موضوع درست است؟
خب، این دومین بازی های آسیایی بود که در آن شرکت می کردم. بیشتر تلاش می کردم تا بهترین نتیجه را بگیرم. ممکن بود اینچئون آخرین شانس من برای حضور در بازی های آسیایی باشد. وقت زیادی گذاشتم و تمرین زیادی کردم تا بهترین نتیجه را بگیرم. شش ماه تلاش کردم. می دانستم که کسب نتیجه با تمرین و سخت کوشی بدست می آید.
*دقیقا از چه زمانی برای اینچئون استارت زدی و چه برنامه هایی را پشت سر گذاشتی؟
ما از پنجم فروردین ۱۳۹۳ و همان روزهای ابتدایی سال تمرینات خود را شروع کردیم. قبلا دراصفهان مربی نداشتم. شرایط خوبی نداشتم و تمریناتم را در تنهایی انجام می دادم. این شرایط خیلی برایم سخت بود. باید بگویم که قبل از نوروز زیاد سخت تمرین نمی کردم. اما از زمانی که به تهران آمدم با جدیت تمرین کردم. از ابتدا اصلا مشخص نبود که تیم به مسابقات اعزام می شود. من به امید رفتن تمرین می کردم. طوری کار می کردم که بهترین نتیجه را بگیرم. حتی اگر اعزام نمی شدم باز هم همین طور تلاش می کردم. می خواستم رکوردم را کاهش دهم. کم کردن رکوردها در شنا نشان پیشرفت است.
*رقیب اصلی چاوشی فر در اردوها چه کسی بود؟
در اردوی تیم ملی رقیب خاصی نداشتم. در خود اردو شاید تنها حریف من محسن مهمان نواز بود. کار در کنار او به من انگیزه می داد. قبلا با مربیان زیادی کار کردم. مدت زیادی را با خائفی کار می کردم. در دوره کشتکار و حضرتی هم تمرین خوبی داشتم. برنامه را از آن ها می گرفتم. واقعا دوره تمرینی خوبی بود. تمرینات متنوع و جدیدی داشتیم. با توجه به تمرینات، نتایج خوبی هم گرفتیم و شرایط خوبی کسب کردیم. انگیزه های ما بسیار بالا بود. شش ماه بسیار سخت، شبانه روز کار کردیم. نمی دانستیم که تیم به بازی های آسیایی اعزام می شود و یا نمی رود ولی با جدیت زیاد کار می کردیم. صبح های زود مربیان بالای سر ما بودند. خدا را شکر همه این سختی ها به نتیجه خوب ختم شد.
*تلخ ترین و بهترین خاطراتت از این شش ماه تمرین چه بود؟
خاطره خوب همان رکوردهای خوبی بود که در تمرینات به ویژه در یکماه آخر زدم. خاطره بد هم این بود که در مجارستان نتوانستم رکوردهای خوبی بزنم. شاید آن روزها خیلی ناراحت شدم اما حالا راضی هستم زیرا از اردوی مجارستان درسهای زیادی گرفتم و خیلی ایرادها را رفع کردم. بازبینی فیلم های مسابقه خیلی به من کمک کرد. ضعف هایم را شناختم و برای بازی های آسیایی برطرف کردم.
*پیروانی هم پیش از تو در ماده کرال پشت رکورددار بود، خیلی ها معتقد بودند باید او را به جای تو به بازی های آسیایی اعزام کنند.
رهام در این چند سال شرایط بسیار بهتری از من داشت. تمریناتش منظم بود در مسابقات برون مرزی زیادی هم شرکت کرده بود. در کل شرایط بهتری از من داشت. من دو سال بود که در خارج از کشور مسابقه نداده بودم. شاید جو سازی ها در این باره قدری به من فشار می آورد اما نمی خواستم به حاشیه ها اهمیت دهم. خدا را شکر تلاش هایم نتیجه داد. مطمئن بودم که نسبت به قبل خیلی بهتر شده ام. لطف خدا شامل حال من شد و رکوردهایی زدم که موجب خوشحالی همه شد.
پشتوانه تمرینات خوبی داشتم و تصویرسازی های خوبی هم انجام می دادم. حتی اگر شانس دیگری داشتم باز هم رکوردهایم را کاهش می دادم. ما کمبود مسابقات و تمرین داشتیم. شاید قبل از بازی های آسیایی اگر می توانستیم مسابقات بهتری را در خارج از کشور تجربه کنیم مسلما شرایط بهتر از این می شد. مسلما سایر شناگران هم همین طور بودند. قطعا اگر بیشتر مسابقه می دادیم نتایج بهتر از این می شد.
*چرا شنای ایران در این دوره هم نتوانست انتظارات مسئولان را برآورده کند؟
در این چهار سال ( از بازی های آسیایی گوانگجو تا اینچئون) مدت زیادی فدراسیون با سرپرست اداره می شد. کادر فنی تیم ملی هر چند ماه تغییر می کرد. هیچ ثباتی در کار نبود. شنای ایران کاملا عقب گرد داشت. ما عملا به هیچ مسابقه ای اعزام نمی شدیم. کار به جایی رسید که حتی رکوردهای خودمان را هم نمی توانستیم بهتر کنیم. سرانجام هم نشد که برای المپیک سهمیه بگیریم. خدارا شکر رفته رفته شرایط بهتر شد. از یکسال قبل ثبات مدیریت در فدراسیون شنا بوجود آمد. حالا روند پیشرفت شنا بهتر شده است. با این حال باید منابع بیشتری در اختیار شنا باشد. باید مسئولان به ویژه وزیر به شنا اعتماد کنند. متاسفانه مسئولان فقط انتظار کسب مدال دارند. کشورهایی که امروز نتیجه می گیرند مسلما در گذشته سرمایه گذاری سنگینی داشتند. برای نتیجه گرفتن خیلی صبر کردند. کشورهای شرق آسیا هم خیلی کار کردند. قطعا استعدادهای شرق آسیا از استعدادهای ایران پایین تر است اما در این کشورها سرمایه گذاری خوبی انجام دادند و حالا هم ثمره آن را می بینند. ما یک اردوی مجارستان را با هزار دردسر برگزار کردیم. قرار بود یک ماه برویم اما در نهایت دو هفته اردو در مجارستان داشتیم. شاید همین نتایج را مدیون این سرمایه گذاری ها و آن دو هفته اردو هستیم.
*هر بار بعد از اینکه در اینچئون رکورد ملی را شکستی بلافاصله از سوی مسئولان پاداش هایی پرداخت شد. آیا مبلغ ۳۰۰ دلار پاداش مناسبی بود و پاداش‌های دیگری هم گرفتی؟
به نظر من پرداخت پاداش خوب بود. جدای از مبلغ آن، همین که این کار صورت گرفت، خوب بود. نمی دانم چرا برخی به این موضوع ایراد گرفتند. چرا می خواهند در این کشور شان رکورد را پایین بیاوردند. در دومیدانی چند وقت قبل کسی رکورد زد و ماشین پاداش گرفت. شکستن رکورد ملی شنا کار کوچکی نیست. مسئولان فدراسیون با پرداخت پاداش نشان دادند که کار و زحمات شناگران دیده می شود. این همه تلاش و زحماتی که کشیدیم، دیده می شود. اما از سوی سایر ارگان ها حمایتی از ما نشد. برخی اهمیت رکوردها شنا را می فهمند و مثل فدراسیون و هیات استانی از شناگران حمایت می کنند. اما سایرین فقط مدال را می بینند. چیز بیشتری از ورزش شنا نمی فهمند. نمی دانم شاید مسئولان فقط دنبال مدال هستند. اصلا شکستن رکورد را نمی بینند و از اهمیت آن خبر ندارند. امیدوارم دید مسئولان نسبت به رشته های رکوردی باز شود. تا زمانی که نگاه ها به این ورزش تغییر نکند، شنا هیچ شانس و بخت و اقبالی در مسابقات نخواهد داشت. در شنا از همان ابتدا با قهرمان جهان مسابقه می دهید قرعه مسابقات و شانس و … تاثیری در سرنوشت شما ندارد. نتیجه گرفتن در شنا سخت است. فقط امیدوارم دید مسئولان نسبت به این رشته بهتر شود.
*برخی مدعی هستند که ایرانی ها اصلا در شنا استعداد ندارند و به همین دلیل نباید در این ورزش هزینه کرد؟
بحث استعداد نیست. ما استعداد کمی نسبت به خارجی ها نداریم. ما وسط یک جنگ هستیم. شما با بدن آماده ولی دست خالی مقابل افرادی هستید که سرمایه گذاری سنگینی می کنند و سلاح فوق پیشرفته دارند. مسلما قبل از اینکه بتوانیم با هم رقابت کنید از دور شما را هدف می گیرند. این مثالی از وضعیت شنای ایران در مقایسه با کشورهای پیشرفته است. هیچ سرمایه گذاری درستی در شنا نمی شود. چیزی نمی کارند که انتظار برداشت دارند. بدون هیچ کاری فقط می پرسند که چه زمانی مدال می گیرید؟ اگر شرایط همین طور باشد هیچ گاه شنای ایران مدال نمی گیرد. باید متناسب با نیازها برنامه ریزی خوبی انجام دهیم. باید صبر کنند. نباید برای نتیجه گرفتن در شنا عجول باشند. نتیجه گیری مسلما می تواند در چهار سال آینده برای ایران مفید باشد. مسلما نزدیک شدن به شرق آسیا نزدیک شدن به رکوردهای جهانی است. اگر در بین کشورهای شرق آسیا مدال بگیریم یعنی جزو بهترین های جهان هستیم.
*دقیقا چه حمایت هایی باید از شنا صورت بگیرد تا به مدال برسیم؟
وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک باید سرمایه گذاری و بودجه خوبی اختصاص دهد. ارگان های مختلف مثل شهرداری ها باید استخرهای خود را لااقل یکی، دو سانس را به قهرمان پروری اختصاص دهند. اگر ما یک مسابقه در سطح استان داریم به جای چهار نفر باید چهل نفر شرکت کنند. خود فدراسیون هم می تواند اسپانسر بگیرد. در لیگ برتر باید سرمایه گذاری شود. شناگران باید دستمزد خوبی داشته باشند تا با دل و جان بیشتری تمرین کنند. بودجه ای که به تیم های ملی اختصاص می دهند باید بیشتر شود. برنامه های کادر فنی و اردوها و خرید فلان مکمل ها نباید با کمبودهای مادی رو به رو شود. باید همه چیز در درسترس باشد. باید بتوانیم برنامه های خود را بدون محدودیت پیاده کنیم. باید شناگران با انگیزه و فراغ بال تلاش کنند.
*حالا بعد از بازی های آسیایی برنامه هایت برای آینده چیست؟
من مجرد هستم. خیلی دوست دارم که عمر ورزشی طولانی داشته باشم. یکی از شادی هایم ورزش و پیشرفت در ورزش است. خیلی دوست دارم قهرمانی ها را ادامه دهم. رکوردهایی را در ذهن دارم که دوست دارم بزنم و سهمیه المپیک ریو را کسب کنم. برای مسابقات جهانی کازان هم دنبال سهمیه هستم. در آینده نزدیک دوست دارم که در ۵۰ متر کرال پشت سهمیه مسابقات جهانی را بگیرم. باید بعد از آن دنبال سهمیه المپیک باشم. این خیلی اتفاق خوبی خواهد بود. دوست دارم برای دومین بار در تایخ ایران سهمیه المپیک بگیرم. واقعا امیدوارم در فدراسیون شنا ثبات مدیریت داشته باشیم و فدراسیون هم بتواند برنامه هایش را اجرا کند. ما هفته آینده مسابقات قهرمانی کشور در مشهد را داریم. بعد از آن هم باید در لیگ رکوردهای خوبی بزنیم. ان‌شاالله تا چهار سال آینده هم حضور خوبی در مسابقات مختلف داشته باشیم. باید طوری کار کنیم که چهار سال آینده دنبال مدال در بازی های آسیایی باشیم. خیلی مدال گرفتن در ماده کرال پشت سخت است. نماینده ژاپن نقره المپیک را دارد. همین که جزو خوب های آسیا باشید یعنی در بین برترین شناگران جهان هستید.
*جمال چاوشی فر از مسئولان چه می خواهد؟
مسلما نیاز به یک برنامه ریزی خوب دارم. باید کمپ های خارجی و مربیان سطح اول جهان را تجربه کنیم. سطح مربیان ما هم خیلی خوب است. نباید دنبال مربیان معمولی خارجی باشیم. اگر فردی از خارج می آوریم، باید کسی باشد که شاگردان مدال آور المپیک داشته باشد، باید در کشور این چنین مربیانی کمپ تمرینی داشته باشیم. در کنار شناگران هم باید مربیان ایرانی به کمپ های خارجی اعزام شوند و انتقال اطلاعات هم انجام شود. هر سال باید در این کمپ ها شرکت کنیم. محمد علیرضایی که سهمیه المپیک را آورد حدود ۶ ماه در کمپ کرواسی بود. تمرینات مرتبی داشت. بیشتر در مسابقات آسیایی و جهانی شرکت می کرد. بهترین منابع برای او خرج می شد. اگر حالا هم همین اتفاق ها بیافتد ما استعدادهایی را داریم که به جمع برترین های آسیا راه پیدا کنند. مسابقات زیادی باید حین تمرین اتفاق بیافتد. گاهی مربی در طول مسابقات می فهمد که شناگر به چه چیزی نیاز دارد. اگر این اتفاق ها بیافتد، موفق می شویم.
*سخن پایانی:
تشکر می کنم از مربیان قدیمی و همچنین خشایار حضرتی و کشتکار که در اردوهای تیم ملی خیلی برای من زحمت کشیدند. همچنین متشکرم از مسئولان فدراسیون که در تلاش هستند تا شرایط خوبی را پدید آورند. از خانواده خودم هم ممنونم. امیدوارم روزهای خوبی پیش روی ورزش ما پدید آید.
انتهای پیام
