عرفان حاج بابایی/
به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو و به نقل از خبرآنلاین؛ برای نخستین بار و پس از ۱۴ سال.خیلی ها البته دوست نداشتند این اتفاق بیفتند. دستان شناگران را بسته بودند و انداخته بودن شان داخل آب برای رقابت! برای کسب سهمیه المپیک و برای رقابت با رقیبان تا دندان مسلح. به همین دلیل هم بود که وقتی مهرشاد افقری سهمیه را گرفت مشخص بود که از سر اجبار پیام تبریک فرستاده اند. در مدتی که کرونا بود و کمتر مسابقه ای برگزار می‌شد شنا هم از این قاعده مستثنی نبود اما عدم همکاری و عدم تمایل برای اعزام گروه دوم شنا باعث شده بود تا یک سری مشکلات پیش بیاید. مشکلاتی که محسن رضوانی رییس فدراسیون هرگز آنها را در بوق و کرنا نکرد چون بر این عقیده بود که در دل هر خانواده ای مشکلاتی هست که باید در دل همان خانواده حل شود اما این سکوت و این سر به زیر بودن باعث شده بود تا چوب‌های بیشتری لای چرخ شناگران بگذارند!
کسب سهمیه المپیک بعد از ۱۴ سال. این اتفاق اصلا کوچک نیست. همین یکی دو روز پیش بود که خبر رسید علیرغم فشارهای شدید برای استفاده از یک مربی واحد در تیم ملی، شناگران با مربی خودشان، با همان هایی که سال ها تمرین شان داده اند و برای شان وقت گذاشته اند در مسابقات شرکت کرده و سهمیه گرفته اند. خیلی از شناگران تا لب مرز کسب سهمیه رفته اند اما شاید یک بدشانسی اجازه نداده تا مثل افقری المپیکی شوند. دنیا،دنیای کوچکی است. اگر به یک هفته قبل برگردیم و آرشیو رسانه های مختلف را مرور کنیم، منتقدان، همان هایی که فقط انتقاد می‌کنند بدون اینکه پیشنهاد سازنده ای داشته باشند، سر فدراسیون شنا را زیر آب کرده بودند و مدام از این می گفتند که فدراسیون به وعده هایش عمل نکرده است و حتی یک سهمیه هم برای حضور در المپیک نگرفته است.
امروز هم همان منتقدان هستند و البته ترجیح شان فعلا سکوت است. سکوت در یک خلا که خودشان درستش کرده اند. ترجیح فعلا سکوت است تا زمانی که دوباره فضا آرام شود، آب ها از آسیاب بیفتد و دوباره بهانه‌ای برای انتقاد وجود داشته باشد. این بچه ها با دستان بسته سهمیه گرفتند اما بدون شک در المپیک با فراغ بال شنا خواهند کرد، بدون استرس، بدون حضور سایه سنگین منتقدان و بدون گوش کردن به حرف هایی که آزارشان می دهد. این بچه ها روزهای خوبی را در پیش دارند.
انتهای پیام
