به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ به نقل از خبرگزاری ایسنا، شیرجه (diving) یکی از رشته‌های ورزشی است که در ماده‌های مختلف مدال‌های زیادی را در مسابقات المپیک به خود اختصاص می‌دهد. به نظر می‌رسد این رشته آن چنان که باید و شاید در ایران توسعه پیدا نکرده و اگر توجه بیشتری به آن شود بیش از پیش می‌تواند در عرصه‌های مختلف از جمله مسابقات بین‌المللی موفق باشد.
البته این روزها تا صحبت از شیرجهی ایران می‌شود تنها دو اسم در ذهن اهالی ورزش پدیدار می‌شود، “شهنام نظرپور و مجتبی ولی‌پور”. دو پسر شیرجهی ایران که با وجود همه‌ی بی‌توجهی‌ها توانسته‌اند طلسم چندین ساله‌ی شیرجهی ایران در مسابقات قهرمانی آسیا را شکسته و بعد از گذشت ۵۶ سال، در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۶ ژاپن به مدال برنز برسند؛ اتفاقی که باعث شد نگاه‌ها به شیرجه ایران تغییر کند. این اتفاق باعث شد تا این دو ورزشکار کم حاشیه را به ایسنا دعوت کنیم تا با نقطه نظرها و زندگی شخصی آن‌ها بیشتر آشنا شویم.
مشروح صحبت‌های “شهانم نظرپور و مجتبی ولی‌پور” را در ادامه می‌خوانید.
– برای شروع بر گردیم به بهترین اتفاقی که در زندگی ورزشی شما افتاد، مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۶ در ژاپن. توضیحی در مورد این مسابقات دارید؟
شهنام: من و مجتبی شیرجه را با هم شروع کردیم و به اردوهای تیم ملی وارد شدیم. از سال ۷۹ هم اعزام‌های ما شروع شد که الان هم تقریبا بیشتر از ۱۰ سال است نفر فیکس تیم ملی هستیم. من فکر می‌کنم بهترین نتیجه‌های شیرجه خودمان را در این سال‌ها گرفته‌ایم. سه طلا و یک برنز در مسابقات کشورهای اسلامی باکو به دست آوردیم که یک نتیجه خوب بود و شیرجه تاثیرگذارترین تیم ملی ایران شد. اما در مورد مسابقات قهرمانی آسیا هم فکر می‌کنم یکی از به یاد ماندنی‌ترین اتفاقات رخ داد که توانسیم بعد از ۵۶ سال مدال این مسابقات را کسب کنیم. قبل از موفقیت ما در این مسابقات، شیرجه ایران در آسیا جایی نداشت اما در حال حاضر این شناخت به وجود آمده و شیرجه ایران تا حدودی صاحب جایگاه شده است.
مجتبی: من در اوایل دوران شروع ورزش و از چهار سالگی، رشته ژیمناستیک را پیگیری می‌کردم که یکی از رشته‌های سخت است. یک روز مربی فعلی من“ محمدرضا شکول” گفت در رشته‌ای به نام شیرجه هم می‌توان فعالیت کرد که استارت شیرجه را از آن موقع زدم. از سال ۱۳۷۸ با سکوی نیم متری تمرین می‌کردم و چون ژیمناست کار بودم، حرکات شیرجه را نیز اجرا کردم و تا الان ادامه دارد.
شهنام: من هم از سال ۱۳۷۴ ژیمناستیک کار می‌کردم و حتی یک مقام دومی در قهرمانی کشور سال ۱۳۷۷ کسب کردم.
– به نظر شما شرایط نفراتی که الآن به رشته شیرجه وارد می‌شوند نسبت به گذشته بهتر است یا زمان شما بهتر بود؟
شهنام: به نظر من زمان ما استعدادهای بیشتری بودند. به خاطر تبلیغات زیاد رشته‌های دیگه همه خانواده‌ها دوست دارند بچه‌های خود را بیشتر به آن سمت ببرند تا این که وارد شیرجه کنند. متاسفانه در حال حاضر تبلیغات شیرجه بسیار کم است و حتی اکثر خانواده‌ها این رشته را نمی‌شناسند.
مجتبی: از نظر من استعداد زیادی در کشور است و پیشرفت خوبی در رده‌های پایه داشته‌ایم، اما باید برنامه‌ریزی‌ها بیشتر شود تا شاهد موفقیت باشیم.
– اگر زمان به گذشته بر گردد باز هم وارد این رشته می شوید؟
مجتبی: از همان ابتدا خانواده من پیگیر بودند تا یک ورزشکار خوب شوم اما هیچوقت برای یک رشته خاص اجبارم نکردند. خدا را شکر می‌کنم از زمانی هم که وارد شیرجه شدم مدال‌های خوبی را کسب کردم. من با علاقه وارد این رشته شده‌ام و در ادامه راه هم تلاشم را کم نمی‌کنم.
شهنام: واقعیت این است که اگر به گذشته برگردم اصلا ژیمناستیک را شروع نمی‌کنم، اگر هم علم الان را داشتم اصلا به سمت شیرجه نمی‌آمدم. نا شکری نمی‌کنم چون تا حدودی ارتقا داشته‌ایم اما از نظر من، هرکس که بتواند در شیرجه مدال بگیرد قطعا در رشته‌های دیگر هم می‌توانست موفق باشد.
– در کنار ورزش شیرجه رشته تحصیلی تخصصی دیگری هم دارید؟
مجتبی: فعلا شیرجه را ادامه می‌دهم و در کنار شیرجه سعی می‌کنم ادامه تحصیل بدهم.
شهنام: دکترای دامپزشکی گرفته‌ام و در سال ۱۳۹۶ استخدام اداره دامپزشکی شدم و مشغول کار هستم.
– بالا رفتن قیمت دلار چقدر روی زندگی شما تاثیر داشته؟
شهنام: مسلما روی زندگی همه تاثیر دارد. در کوتاه مدت برای کسانی که تجارت می‌کنند و در بلند مدت هم بر روی بیشتر جامعه، همان طور که اکثر اردوهای ما کنسل شد (با خنده).
مجتبی: این روزها همه چیز با دلار است و قطعا تاثیر بسیار بدی روی زندگی ما دارد.
– فکر می‌کنید چرا شیرجه کمتر دیده می‌شود و دلیل اصلی چیست؟
شهنام: من اگه بخواهم جواب بدهم، اولین دلیل را پوشش ورزشی که داریم بیان می‌کنم و دومین دلیل هم نبودن پخش زنده است. مطمئنا اگر پخش زنده داشتیم اسپانسرهای بیشتری جذب شده و باعث بیشتر شدن چرخش پول در شیرجه می‌شد. با آمدن پول فساد هم بیاید اما در نهایت باعث پیشرفت شیرجه می‌شود!
مجتبی: من هم با نظر شهنام موافقم.
– بدترین و بهترین خاطره‌ای که از زمان ورود به اردوها داشته‌اید چیست؟
مجتبی: در سال ۲۰۰۵ که برای اولین بار به عنوان شیرجه روی ایران جهت حضور در مسابقات رده‌های سنی آسیا انتخاب شدم بسیار خوشحال بودم. آن لحظه‌ای که مربی به من گفت انتخاب شده‌ام بهترین لحظه است.
شهنام: یادم می‌آید اولین باری که به استخر آزادی وارد شدم و سکوی ۱۰ متر را دیدم قصد ترک کردن آنجا را داشتم، این لحظه همیشه در خاطر من است. اما باید بگویم بهترین خاطره من کسب مدال در رقابتهای قهرمانی آسیا بود. بدترین خاطره‌ام نیز چهار سال پیش رقم خورد، زمانی که یک سال و نیم با بدترین شرایط و بدون هیچ چشم داشتی در اردوها تمرین می‌کردیم تا به بازی‌های آسیایی اعزام شویم اما ، در هفته آخر یکی از مسئولان آمد و خبر اعزام نشدن تیم ما را داد.
– فکر می‌کنید دلیل اعزام نشدن تیم شیرجه چه بود؟
ما نمی‌دانیم
– در صورت اعزام می‌توانستید موفق باشید؟
مجتبی: ما از سال ۲۰۰۷ مدال‌های خوبی کسب کرده‌ایم، شاید در آن مسابقات موفق به کسب مدال نمی‌شدیم اما باز هم می‌توانستیم نتایج خوبی بگیریم.
شهنام: طبق آمار شیرجه در همه مسابقات توانسته نسبت به شنا و واترپلو نتایج خوبی را کسب کند و برای رسیدن به موفقیت باید به آن اعتماد کرد. اگر المپیکی شدن آن را می‌خواهیم باید اعتماد کرده و به مسابقات اعزام کنیم. الان که به ما اعتماد شده و به بازی‌های آسیایی اعزام می‌شویم، قول یک عملکرد و نتیجه خوب را می‌دهیم.
– در حال حاضر روند شیرجهی ایران را چطور می‌بینید، رضایت بخش است؟
شهنام: اگر بخواهم صادقانه جواب بدهم نه. در حال حاضر روند شیرجه برای شهنام و مجتبی معمولی است اما برای بعد ما هیچ پشتوانه‌ای وجود ندارد. شاید این صحبت به ضرر من باشد اما باید بدانیم که بعد از من و مجتبی یک خلاء بزرگ به وجود می‌آید چون کسی را نداریم. باید به فکر این موضوع باشیم.
– فکر می‌کنید خود فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو چقدر بر روی این موضوع تاثیر داشته؟
شهنام: این روزها دید همه‌ی بچه‌های کم سن بازتر شده، وقتی به آن‌ها می‌گوییم شیرجه را انتخاب کنید قبول نمی‌کنند. به ما می‌گویند شما که بهترین‌های شیرجه ایران هستید چه چیزی دارید و با چه ماشینی سر تمرین می‌آیید که ما هم بیاییم؟ در شهرستان‌ها استعداد زیاد است اما سخت افزار نداریم. وقتی که یک شیرجه روی رده سنی پایه در شهرستان خود سکوی هفت و ۱۰ متر را از نزدیک هم ندیده، وقتی آن‌ها را در استخر آزادی می‌بیند معلوم است که همه چیز را فراموش می‌کند! اگر در گذشته من با یک پشتک وارد اردوی تیم ملی شده‌ام الان باید شیرجه روها حرکات دو و نیم دور را بزنند تا به اردو برسند. شیرجه پیشرفت کرده است، به همین دلیل با یک دایو نمی‌توان کاری کرد و باید سخت افزار را فراهم کنیم.
مجتبی: در تبریز هم دایوها همان دایوهای ۵۰ سال پیش است. اگر در رده‌های سنی پایه شیرجهی استان پیشرفت کرده‌ایم به خاطر پشتکار زیاد است. وقتی یک شیرجه رو از سن ۱۵ سالگی وارد این رشته می‌شود، دیگر نمی‌تواند از سکوی ۵ متر یک حرکت اولیه را بزند و اگر هم بزند به دلیل فشار زیاد مصدوم می‌شود. باید سخت افزارها را بهتر کنیم تا شاهد پرورش استعدادها در استان‌ها باشیم.
– دایوهایی که فدراسیون قول آن‌ها را داده بود نصب شدند؟
مجتبی: خدا را شکر بله. سه عدد از این دایوها در استخر قهرمانی آزادی نصب شده که اگر بیایید و از نزدیک شیرجه‌های ما را ببینید قطعا تفاوت را احساس می‌کنید.
– همیشه دغدغه مالی در شیرجه وجود دارد و فرهنگ باشگاه داری در آن جا نیفتاده، فکر می‌کنید دلیل این مشکل چیست؟
شهنام: دلیل این موضوع نبود پخش زنده است چون اسپانسر به فکر سود خود است.
مجتبی: در حال حاضر بالاترین قرار داد من هستم با ۱۰ میلیون اما دریافتی نداریم.
شهنام: یک سالی هم که با همااکسپرس قرارداد مبلغ بالا بستیم به ما چیزی ندادند. بعد از آن هم نمی‌دانیم چرا از شیرجه رفتند!
– یکی از انتقادهایی که از شیرجه می‌شود، نداشتن علم و فیزیک شیرجه در ایران است، این صحبت‌ها را قبول دارید؟
شهنام: من بحث فیزیک را قبول ندارم اما در بخش دانش بدنسازی مقداری مشکل داریم. در گذشته بود که می‌گفتند شیرجه‌رو باید کوتاه قد باشد و الان به هیچ وجه این طور نیست. در حال حاضر اگر در مسابقات شیرجه حاضر شوید آن را با مسابقات فیزیک اشتباه می‌گیرید چون شیرجه‌روهایی با قد ۱.۹۶ هم می‌بینید. چون علم بدنسازی برای قدهای بلند را نداریم، قد کوتاه را فیزیک مناسب اعلام می‌کنیم.
مجتبی: مربی خارجی خیلی تاثیرگذار است اما باید امکانات مورد نیازش را فراهم کرد. من دو ماه در چین تمرین کردم و بیشتر از استخر در سالن تمرین می‌کردیم چون همه امکانات فراهم بود و شیرجه‌روها تنها یک ساعت در آب تمرین می‌کردند.
– به نظر شما الان مربی داخلی خوبی داریم که کار می‌کنند و دیده نمی‌شوند؟
شهنام: شیرجه تنها در ایران این طور نیست، هستند کشورهایی که ۱۰ سال است مربی و شیرجه روی ملی‌پوش آن‌ها عوض نشده، اما آن‌ها ارتقا پیدا می‌کنند و پشت سر نفر اول هم شیرجه روهایی وجود دارند.
– این که می‌گویند دانش شیرجه در اختیار چین است و از آموزش آن پرهیز می‌کنند را قبول دارید؟
مجتبی: نه این مسئله را قبول نداریم. همه کشورها مربی چینی دارند و از آن‌ها استفاده می‌کنند. نمونه آن کشور انگلیس است که الان در همه جا مدال می‌گیرد.
شهنام: وقتی از مربیان ایرانی که در کشورهای خارجی کار می‌کنند، در مورد برنامه‌های تمرینی می‌پرسم به تفاوت‌ها پی می‌برم. می‌گویند در سال ۱۵ تا ۲۰ مسابقه تدارکاتی می‌رویم چیزی که در ایران نیست. پس اگر از مربی خارجی نتیجه می‌خواهیم باید تدارکات مورد نیاز او را هم فراهم کنیم.
– این که داورهای شیرجه چشمی هستند درست است؟
مجتبی: شک نکنید که این حرف درست است. من اگر پیش از مسابقات کسب سهمیه المپیک لندن، به چند مسابقه مختلف اعزام می‌شدم قطعا سهمیه المپیک را کسب می‌کردم. همچنین اگر پیش از مسابقات قهرمانی آسیای ژاپن هم این طور بود در رتبه دوم قرار می‌گرفتیم، به دلیل میزبان بودن ژاپن و ناشناس بودن ما نمره کمتری به ما دادند چون داورها مجتبی و شهنام را زیاد نمی‌شناختند.
شهنام: ما در ماده‌ی تخته سه متر مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۶ ژاپن احتمال مدال نمی‌دادیم چون کشورهای قوی مثل مالزی بودند. به همین دلیل در جریان مسابقات به تابلو امتیازات هم نگاه نمی‌کردیم تا استرس نگیریم. همیشه روی تخته مجتبی شیرجه روی A و من شیرجه روی B هستم، وقتی امتیازات مجتبی خوانده شد فکر کردم خراب کرد اما وقتی امتیازات من را هم کم دادند، فهمیدیم که ناداوری کرده‌اند. من هیچ وقت به داوری اعتراض نمی‌کنم اما اگر فیلم آن مسابقات را ببینید به این صحبت‌های ما حق می‌دهید.
– تا به حال از دغدغه‌های خودتان به مسئولان گفته‌اید؟ چه جوابی داده‌اند؟
شهنام: بله. گفته‌ایم و فقط گفته‌اند پیگیری می‌شود. البته نباید فقط منفی‌ها را گفت و خدا را شکر شرایط الآن نسبت به گذشته بهتر است. حداقل به اسم هم نباشد، می‌گویند دو نفر در شیرجه مدال آور هستند.
مجتبی: متاسفانه وقتی در مسابقاتی مثل قهرمانی آسیا مدال آوردیم خیلی‌ها می‌گفتند سطح رقابتها پایین بوده، اگر سطح مسابقات پایین بود چرا ۵۶ سال کسی از ایران مدال نمی‌گرفت؟ این صحبت‌ها درست نیست و نباید به ناحق زده شوند. ما در ژاپن با یک حرکت ساده به مدال نرسیدیم، بلکه همه‌ی حرکات سنگین را زدیم تا به ما نمره دادند. هر چند با ناداوری سوم شدیم و جایگاه دوم را به ژاپن دادند.
شهنام: متاسفانه نفراتی این حرف‌ها را می‌زنند که اصلا آن‌ها را نمی‌شناسیم و من حاضرم با دلیل و مدرک رو در روی آن‌ها صحبت کنم، باید رکوردها و سطح کیفی شیرجه‌ها را ببینیم تا نظر دهیم. از نظر من باید رشته‌های ورزشی مختلف از هم متمایز شوند چون فردی که در بدمینتون مدال آوری می‌کند با فردی که در ژیمناستیک مدال می‌آورد یکی نیست، البته من نمی‌خواهم رشته‌های دیگر را زیر سوال ببرم اما این یک واقعیت است، متاسفانه همه‌ی مدال‌ها را در یک رنج قرار می‌دهند.
– آخرین باری که یک مسئول به جز مسئولان فدراسیون را در اردوها دیده‌اید کی بود؟
در مسابقات بازی‌های کشورهای اسلامی باکو بود که دیدیم. گفتند دست شما درد نکند تیم شیرجه بهترین تیم بود و با دو ورزشکار چهار مدال گرفت.
– بعد از آن دیدار اتفاق خاصی هم برای شرایط کیفی اردوها و شیرجه افتاد؟
شهنام: هیچ فرقی نکرد و فعلا هم جایزه آن مسابقات را نداده‌اند. تازه می‌خواهند مدال سینکروی ما را هم تیمی حساب کنند که من نمی‌دانم دو نفر چگونه تیم محسوب می‌شوند! (با خنده)
– چطور می‌شود که شما دو نفر به این اندازه با هم هماهنگ هستید؟
مجتبی: من و شهنام از همان ابتدا و از سطح پایین شیرجه را با هم تمرین کرده‌ایم. با یک مربی کار کرده و در اردوها با هم بوده‌ایم. فکر می‌کنم این کنار هم بودن زیاد باعث شده تا به یک شناخت کامل از یکدیگر برسیم.
شهنام: البته این گفته‌های مجتبی بیشتر جنبه فنی این سوال بود، به نظر من بیش از ۵۰ درصد دلایل این خوب بودن ما، اخلاق قابل تحسین مجتبی است. من فقط یک سال بزرگترم اما هر وقت به او گفته‌ام این کار را انجام بده یا نه، با لحن تند جوابم را نداده و به حرفم گوش می‌دهد که این از بزرگی مجتبی است، من هم سعی می‌کنم مثل او باشم. شاید هر کس دیگر به جای ما بود این اخلاق‌ها را نداشت و من به همین دلیل از او تشکر می‌کنم.
– فکر می کنید در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا چه نتیجه‌ای کسب کنید؟
شهنام: من و مجتبی برای این که به نتیجه دلخواهمان برسیم با تابلوی امتیازات کاری نداشته و تنها کار خود را انجام می‌دهیم. یک جمله هست که من همیشه می‌گویم؛ “ان‌شاءالله هرجور که در تمرینات هستیم، در مسابقات هم همان طور باشیم”. اگر بتوانیم شیرجه‌های خود را به خوبی اجرا کنیم قول می‌دهیم نتیجه‌ای را بر جای می‌گذاریم که در شیرجه ایران بی سابقه است، چه بسا هم که به مدال برسیم. اما حتی بودند مدال آوران المپیکی که از روی تخته افتاده و نمره صفر گرفته‌اند. من امیدوارم این اتفاقات گریبان‌گیر ما نشود.
– در حال حاضر تمرینات تیم چطور است؟
مجتبی: هم اکنون در مرحله سوم اردوها هستیم و صبح و بعد از ظهر تمرین می‌کنیم. دو اردوی برون مرزی و مسابقات تدارکاتی مد نظر داریم که امیدوارم برگزار شوند تا با یک آماده‌سازی مناسب عازم جاکارتا شویم.
– شرایط الان شیرجه ایران به گونه‌ای هست که بتوان مدال گرفت؟
شهنام: نفرات تیم ملی تغییر نکرده‌اند و ما هم رکوردهای شیرجهی ایران در بازی‌های آسیایی را مدنظر قرار داده‌ایم. تمام تلاش خود را می‌کنیم که بهترین نتیجه را کسب کنیم.
– متاهل هستید یا مجرد؟
شهنام: من مجردم اما تیر ماه عروسی مجتبی است که می‌دانم دعوت نمی‌کند (با خنده).
مجتبی: همسرم مثل من ورزشکار است و در رشته ژیمناستیک فعالیت می‌کند. چون شرایط موجود را درک می‌کند خوب است اما بعضی اوقات با طولانی شدن زمان اردوها، عصبانی می‌شود.
– موقع خواستگاری خانواده دختر “مجتبی ولی‌پور” را به عنوان قهرمان شیرجه می‌شناختند؟
مجتبی: نه، چون من اصالتا تبریزی و ترک هستم اما خانواده همسرم شمالی هستند.
– “شهنام نظرپور” هم برنامه‌ای برای ازدواج دارد؟
شهنام: برنامه‌ای برای این موضوع ندارم چون اعصاب من ضعیف‌تر از مجتبی است و نمی‌توانم روزانه سه تا چهار ساعت با گوشی حرف بزنم (با خنده). در حال حاضر تنها و در تهران زندگی می‌کنم که برای من رضایت بخش است.
– آشپزی می‌کنید؟
شهنام: بله من خودم آشپزی می‌کنم چون برای زندگی مجردی لازم است.
– بیزینس دیگری در کنار ورزش دارید؟
شهنام: نه ندارم، فقط در اداره دامپزشکی مشغول به کار هستم.
مجتبی: برای استخدام در شهرداری تبریز نامه‌ای را در تیر ماه سال گذشته داده‌ام که فعلا جواب نامه نیامده. البته تنها جایی که در مورد کار من را کمک می‌کند شهرداری تبریز است. امیدوارم با حمایتی که عزیزان در شهرداری انجام می‌دهند به زودی هم مشغول به کار شوم. از مسئولان شهرداری تبریز ممنونم که بیشتر از هر جای دیگری هوای مجتبی ولی‌پور را دارند.
– از صندوق حمایت قهرمانان و پیشکسوتان چیزی گرفته‌اید؟
شهنام: نه اصلا ما خبر نداشتیم. خیلی وقت پیش گفتند مدارک بدهید و آن زمان ۱۵۰ هزار تومان می‌دادند. نفهمیدیم کی حقوق را قطع کردند! بعد از قطع حقوق گفتند برای بیمه هم باید پول بدهید که ما بی خیال شدیم.
– مجتبی اگر بچه دار شود اجازه می‌دهد فرزندش به شیرجه ورود کند؟
من به هیچ رشته‌ای اجبارش نمی‌کنم چون خودم با اجبار وارد شیرجه نشده‌ام.
– شیرجه را تا کی ادامه می دهید؟
تا هر وقت که شرایط مالی اجازه دهد شیرجه را ادامه می‌دهیم. برای مربیگری هم برنامه داریم.
– برای پایان این گفت و گو، خواسته‌ای هست که دوست دارید به مسئولان بگویید؟
شهنام: دوست دارم به رئیس جمهور بگویم هر چقدر که برای ورزش سرمایه گذاری کنیم کم است. خودشان می‌دانند اما هر سال از بودجه ورزش کم می‌شود و دلیل آن معلوم نیست. با ورزش خیلی از زشتی‌های جامعه گرفته می‌شود. کشوری مثل آذربایجان پول می‌دهد و نداشته‌های خود را می‌خرد پس ما که داریم باید آن‌ها را حفظ کنیم. می‌توانیم با سرمایه گذاری بر روی ورزش کشور خودمان را نشان دهیم.
مجتبی: من فقط یک خواسته از مسئولان دارم، آن هم حمایت از ورزشکاران است. مجتبی ولی‌پور ۲۷ سال دارد که ۲۴ سال آن در ورزش سپری شده. روزی مجبورم شیرجه و ورزش را کنار بگذارم پس باید پشتوانه‌ای داشته باشم. امیدوارم مسئولان به این موضوع توجه بیشتری کنند تا ورزشکاران آینده بدی نداشته و نتیجه زحماتشان را ببینند. من نمی‌گویم تنها ما سختی کشیده‌ایم اما باید حداقل‌ها فراهم باشد. بعضا شنیده‌ایم که می‌گویند از فلان مسابقه ۵۰ سکه گرفته‌اند، در حالی که ما چیزی ندیده‌ایم و تنها حرف مردم است. امیدوارم به این مسائل رسیدگی شود.
گفتگو از اصغر عبداللهی خبرنگار ایسنا
انتهای پیام
