به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ ایسنا نوشت: نیما خوشبخت بدون تردید یکی از بهترین واترپلوئیست های ایران است. چهره ای که به گواه رومن پولاچیک و پائولو مالارا سرمربیان اسبق تیم ملی ایران می تواند در بهترین لیگ های واترپلوی جهان توپ بزند. اما متاسفانه دوره شکوفایی توانایی های خوشبخت با دوران افول واترپلو در سال های گذشته همراه شد. به طوری که واترپلوی ایران در سال ۱۳۹۱ تا تعلیق پیش رفت و از حضور در مسابقات قهرمانی آسیا بازماند. با این حال بعد از تغییرات در فدراسیون انگیزه به چهره های مستعدی مثل نیما خوشبخت بازگشت. او که در دوران اوج چند بار تصمیم به خداحافظی از ورزش و روی آوردن به کار آزاد داشت، حالا در آستانه میزبانی ایران در مسابقات جهانی فینا تروفی از انگیزه هاش برای موفقیت در این جام می گوید. در روزهایی که چهره های شاخص فوتبال و والیبال و و سایر رشته ها در غوغاسالاری رسانه ها فقط وعده پاداش ها یشان را طلب می کنند، شنیدن گلایه ها و دردل های یکی از شاخص ترین بازیکنان تیم ملی واترپلو خالی از لطف نیست.
* خوشحالی که واترپلو بازی می‌کنی؟
افتخار می کنم. افتخار می کنم در این دوره واترپلو بازی می کنم. شرایط خیلی خوب شده است. ورزشکاران دوره های قبل خیلی به ما می گویند که در دوره خوبی از این ورزش حضور داریم. من هم عاشق این رشته ایم و خوشحالم در ترکیب تیم ملی قرار دارم.
* واترپلو در سال های اخیر به جایگاهی که لیاقت داشت، رسید؟
نه هنوز به جایگاه واقعی اش نرسیده است. جایگاه واقعی ما این است که در بازی های آسیایی نتیجه بگیریم. اما واترپلو امروز مسیرش را درست می رود. این مسیر با موفقیت در هر مسابقه ای که پشت سر می گذاریم ادامه می یابد. به نظرم واترپلو در بازی ها ساحلی و همچنین مسابقات باشگاه های آسیا خیلی خوب کار کرد. با تمرینات مداومی که ملی پوشان دارند امید زیادی داریم که سه سال آینده در بازی های آسیایی نتیجه بگیریم.
* اما واترپلو دو دوره است که اصلا به بازی های آسیایی اعزام نمی شود؟
من قبل از بازی های آسیایی گوانگجو نیز شش ماه در اردوی تیم ملی بودم. اینکه تیم اعزام نشد لطمه بسیار بدی به این ورزش زد. در این دوره هم شش ماه در اردو بودیم. شب و روز زیر نظر مربی آلمانی تمرین می کردیم. انگیزه زیادی داشتیم. خیلی از کارشناسان هم باور داشتند که در اینچئون می توانستیم روی سکو برویم. حالا شاید قهرمان نمی شدیم اما قطعا مدال می آوردیم. یک ماه مانده به بازی های آسیایی زمزمه هایی مطرح شد. ولی رئیس فدراسیون از ما می خواست با انگیزه کار کنیم تا مسئولان کمیته ملی المپیک راضی به اعزام تیم ما شوند به همین دلیل با انگیزه بیشتری تمرین کردیم. اما وقتی اعزام تیم کنسل شد کشتی همه بازیکنان تیم ملی غرق شد. خیلی سخت است که شب و روز در استخر تمرین کنید و بعد یک شبه بگویند که اعزام نمی شوی. خیلی ها تصمیم داشتند همان روز ورزش را کنار بگذارند!
* اما خیلی زود به اردو ها برگشتید و در بازی های ساحلی نقره گرفتید؟
خب واقعا به ما بی رحمی کردند که نگذاشتند به باز های آسیایی برویم. اما نمی دانم بعد از آن چه صحبت هایی شد و مسئولان فدراسیون چه چیزی در گوش ما خواندند که دوباره انرژی گرفتیم که به اردو برویم و تمرین کنیم تا خودمان را در بازی های آسیایی ساحلی نشان دهیم. خیلی برای ما سخت بود که در این مسابقات بازی کنیم. این نخستین تجربه ما برای حضور در بازی های واترپلوی ساحلی بود. یک دوره اردو در دریا و جزیره کیش داشتیم اما جو مسابقات خیلی متفاوت بود. ما تا کنون در هیچ مسابقاتی به کشور کویت نباخته بودیم اما آن ها با تجربه ای که از حضور در رقابت های ساحلی داشتند موفق شدند تا با ارائه یک بازی سنگین و حساس و سخت پیروز شوند. البته در نهایت ما با تفاضل گل کمتر دوم شدیم.
* برگزاری جام باشگاه‌های آسیا چه تاثیری داشت؟
جام باشگاه های آسیا خیلی خوب بود. تیم ها خیلی خوب شرکت کرده بودند. این مسابقات خیلی خوبی بود. چند وقتی می شد که ما مسابقات خوبی در کشور نداشتیم. دوره های قبلی با این دوره قابل قیاس نبود. سطح بازی ها خیلی بالا بود و ما هم میزبانی خوبی داشتیم. به طور کلی می توانم بگویم شرکت در مسابقات مختلف خیلی به سود یک ورزشکار واترپلو است تا همیشه در کوران و جو مسابقات واترپلو قرار بگیرد.
* وضعیت لیگ برتر نسبت به دوره های قبل چطور بود؟
قرارداد من شخصا از سال قبل بهتر شد. سپاهان تیم بسیار خوبی را در این فصل جمع کرد. ما برنامه های خوبی داشتیم خداراشکر با چنگ و دندان جنگیدیم تا سهمیه حضور در مسابقات جام باشگاه های آسیا را بدست آوریم. شش الی هفت تیم در ابتدای کار آمدند اما برخی ریزش کردند. اگر یک سال تیم های لیگ برتر واترپلو زیاد شوند و بعد از یکی دو سال هفت الی هشت تیم خیلی خوب در لیگ باشیم کیفیت مسابقات به مراتب بهتر خواهد شد.
* ایران میزبان مسابقات جهانی توسعه واترپلو شد. نظرت در این باره چیست؟
من شنیدم که چند کشور مثل اندونزی خیلی روی اخذ میزبانی این مسابقات پافشاری می کرده است. اما این افتخار نصیب کشور ما شد. باید سعی و تلاش زیادی کنیم تا بعد از بازی های آسیایی ساحلی خودمان را یکبار دیگر نشان دهیم. حتما این مسابقات اهمیت زیادی دارد که چند کشور جهان برای آن تلاش می کردند. باید تلاش کنیم تا موفق باشیم. با این همه تبلیغاتی که برای این مسابقات شده است و پخش زنده تلویزیونی که جزو ملزومات این رقابت هاست، می تواند دوباره این ورزش را احیا کند. بازیکنان تیم ملی تلاش خود را می کنند تا بهترین نمایش را داشته باشند قطعا حضور پررنگ تر رسانه ها انگیزه واترپلوئیست ها را بالاتر می برد. یکی از مزیت هایی که این مسابقات دارد، این است که واترپلو در دید عموم مردم ایران بیشتر شناخته می شود. همیشه تلویزیون فوتبال و سایر رشته ها را پخش می کند اما یکبار که واترپلو پخش شود، خیلی ها به تماشای آن می نشینند و خوشحال می شوند که این ورزش تا این حد جالب است. اگر این پخش تلویزیونی همیشه باشد مطمئن باشید واترپلو ایران خیلی پیشرفت خواهد کرد. متاسفانه تیم باشگاهی ما در طول لیگ امسال اصلا پخش تلویزیونی نداشت. اما در مسابقات باشگاه های آسیا خیلی خوب بازی های ما را پخش کردند. روابط عمومی و فدراسیون خیلی خوب توانستند پوشش خبری مسابقات را بالا ببرند. این موضوع خیلی برای واترپلو خوب بود.
* نظرت درباره کادر فنی جدید تیم ملی چست؟
من قبلا با سیروس طاهریان کار کردم. او در دوره های قبل هم سرمربی تیم ملی بوده است و همه ما را به خوبی می شناسد. مخصوصا که من از بچگی شاگردش بودم. او همیشه حامی ما بود. شهیدی پور هم از ملی پوشان خوب کشور بود که همیشه تجربیاتش را در اختیار ما قرار می داد. وحید رضایی هم یکی از بازیکنان شاخص و مربیان خوب تیم ملی بود. من خودم خیلی این کادر فنی را دوست دارم و مطمئن هستم می توانیم با آن ها خیلی خوب کار کنیم.
* خیلی ها معتقدند هنوز واترپلوی ایران آماتور است و حرفه ای نشده است؟
من خودم بازیکن هستم و شخصا مثل سایر بازیکنان تیم ملی شغل آزاد دارم. بی تعارف بگویم درآمدم در شغل آزاد بیشتر از واترپلو است. برای واترپلو صبح و عصر تمرین می کنم. بیشترین زمانم در طول روز صرف تمرین واترپلو می شود. از خانواده و کار و زندگی ام می زنم اما هیچ منافع مالی برایم ندارد. نمی گویم برای پول بازی می کنم اما بالاخره در سن ۲۵ سالگی باید بتوانم هزینه های زندگی ام را تامین کنم. بالاخره الان همه فکر زندگی و آینده هستند. واترپلو نمی تواند هزینه زندگی خیلی از وزشکاران را تامن کند. به همین دلیل همه به شغل دوم روی می آورند. اما اردوهای تیم ملی شرایط ویژه ای دارد. من شهرستانی باید ماه ها در اردوی تیم ملی در تهران باشم. شرایطم بسیار سخت است. من باید شش ماه در اردوی تیم ملی باشم و از همه چیز بگذرم تا در اردوی تیم ملی باشم. باید صبح از ساعت ۹ تا ۱۲ تمرین بعد نهار و خواب و عصر هم از ساعت ۵ دوباره تمرینات سخت را پشت سر بگذاریم. وقتی این شرایط شش ماه مستمر در یک استخر تکرار شود واقعا سخت خواهد بود.
* می‌توان امید به نتیجه خوب در مسابقات فینا ترافی داشت؟
کاش ۲۰ روز تمرینات تیم ملی را در شهر دیگری برگزار کنند. تمرینات یکنواخت می شود و همین موضوع روی روحیه ورزشکاران تاثیر می گذارد. من خودم شخصا اگر محل تمرین متفاوتی داشته باشم خیلی راحت تر کار می کنم. شرایط یک وزشکار واترپلو خیلی سخت است. شش ماه در محیط استخر تمرین کردن خیلی سخت است. صبح و شب فقط در آب بودن واقعا آسان نیست. آخر سر هم بعد از شش ماه کمیته ملی المپیک می گویی که این تیم را به مسابقات اعزام نمی کند. من الان شخصا نمی توانم هیچ قولی برای مسابقات فینا تروفی بدهم. بلکه انتظار دارم تا مسئولان به ما انگیزه بدهند. باید از ما حمایت کنند تا بتوانم این سختی ها را تحمل کنیم. برای ما خیلی مهم است که پخش زنده تلویزیونی داشته باشیم. دوست داریم تیم ملی ایران در این مسابقات نتیجه بگیریم.
* گویا خیلی هم برای این مسابقات انگیزه نداری؟
کاش یکبار هم مسئولان به ما قول پاداش بدهند. والیبالیست ها حواله ماشین می گیرند و ما هم در مسابقات جهانی شرکت می کنیم اما کسی به روی خودش نمی آورد. دوست دارم که یکبار هم واترپلو را به عنوان ورزش رسمی این کشور تحویل بگیرند. یکی از مشکلات عمده تیم ملی ایران این است که همیشه با یکی دو یار کمتر اعزام می شویم. بیشتر بازیکنان تیم ملی ما در حال حاضر سرباز هستند. بعد زمانی که می خواهند تیم اعزام شود معمولا یکی دو نفر سنگ اندازی می کنند تا همه تیم نروند. ۱۳ بازیکن دو سال با هم تمرین می کنند تا به مسابقات بروند و روز آخر خروجی بعضی از آن ها درست نمی شود. دو تا بازیکن اصلی نمی توانند همراه تیم باشد. بعد تیم ملی شکست می خورد انتقاد هم می کنند.
* الان خود تو سرباز هستی و در تمرینات هم شرکت می کنی؟
در سال های قبل هرکس طلای آسیایی داشت از سربازی معاف می شد اما در سال های آخیر این قانون را برداشتند. فقط دارندگان طلای بازی های آسیایی و المپیک معاف می شوند. حالا ما که در آسیا مدال طلا می گیریم. همه عمر در خدمت تیم ملی بودیم با چهار طلای آسیایی چرا باید دو سال سربازی برویم. الان دوست دارم به اردوی تیم ملی بیایم اما درگیر خدمت سربازی هستم و نمی توانم به اردو بیایم. من که درگیر خدمت و پادگانم چطور می توانم به کشور و ورزش خدمت کنم. مگر ما را بازی های آسیایی فرستادند و طلا نگرفتیم که حالا معاف نشویم؟
* اگر مقابل وزیر ورزش نشسته باشی به او چه می گویی؟
می خواهم نگاه ویژه ای به رشته ما داشته باشد. از وزیر ورزش می خواهم که ما را از خدمت سربازی معاف کنند تا بتوانیم هرروز وقف تیم ملی باشیم. اولین درخواست من این است. امیدوارم پخش تلویزیونی مسابقات واترپلو بیشتر شود. مسابقات واترپلوی خارج از کشور را هم پخش کنند. بازی ها ما را در ساعت های خوب پخش کنند. کانال های سراسری واترپلو را نشان دهد. نه اینکه شبکه ورزش وقت مرده مردم یعنی ساعت ۱۰ صبح روز پنج شنبه بیاید و بازی های ما را پخش کند. این موضوع اصلا درست نیست. اینقدر که برای فوتبال سرمایه گذاری می کنند بیایند و یکبار هم به واترپلو توجه کنند. ما انتظار داریم که وزیر ورزش یکبار هم سرتمرین واترپلو بیاید. فقط بیاید و ببیند که واترپلو چقدر ورزش سنگینی است. ببینند که چقدر تلاش می کنیم تا پرچم ایران به اهتزار دربیاید. بیاید و فقط یکبار ما را ببیند. روزی هفت ساعت تمرین را در آب را فقط از نزدیک ببیند. من با چند نسل قبل بازیکنان ایران که صحبت می کنم همیشه تعریف می کنند که اینقدر پاداش می گرفتند که زندگی اشان تامین می شد. ولی الان خود من بازیکن تیم ملی هستم. تا به حال پاداش چشم گیری ندیده ام. یکدوره در مسابقات جوانان قهرمان آسیا شدیم و ۲۰ عدد سکه جایزه گرفتیم. دوست دارم لااقل یکبار در این مسابقات مهم پاداش ویژ ای برای ما در نظر بگیرند.
* از رئیس فدراسیون چه می خواهی؟
رضوانی خودش کارکشته واترپلو و ورزش است. همه کارها را به نحو احسن جلو می برد. اما من انتظار دارم که ورزشکاران شنا، شیرجه و واترپلو به کل مسابقات اعزام شوند. حتی یکدوره مسابقه را هم از دست ندهیم. اگر خود من رئیس فدراسیون بودم حتی یکروز هم تمرین تیم ملی را تعطیل نمی کردم و در شهرهای مختلف کشور برای ورزشکاران اردو می گذاشتم.
انتهای پیام
