شایان قاسمی: با وجود کرونا، امسال سطح لیگ فرانسه بالا بود/ امسال فرصت خوبی بود که واترپلو یک سطح بالاتر بیاید اما…

نگار رشیدی/

به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ قاسمی در گفتگو با «گل» علاوه بر شرایط لیگ فرانسه، پیرامون وضعیت واترپلوی ایران که این روزها در خطر از دست دادن المپیک بدون برگزاری انتخابی است نیز صحبت کرد.

ابتدا درباره شرایط‌تان در فرانسه توضیح می‌دهید؟

در فرانسه تنها کسانی که شغل حرفه‌ای دارند، می‌توانند فعالیت کنند. در ورزش هم یکسری‌ ورزشکارها را حرفه‌ای محسوب کردند و یکسری را نه. مثلا در تیم خودمان فقط ۱۰ نفر حرفه‌ای به حساب می‌آییم و بقیه نفرات نمی‌توانند به تمرین بیایند. برای این افراد هم برگه‌هایی صادر شده که می‌توانند با آن فقط برای تمرین از خانه خارج شوند. چراکه همه جا تعطیل است و برای تامین وسایل اولیه هم فقط یک ساعت در روز مجاز هستیم که برای آن هم ابتدا باید در نرم‌افزاری که برای وزارت بهداشت فرانسه است، اطلاعات‌مان را پر کنیم. در کل شرایط خیلی سخت است.

شرایط تمرینی‌تان چطور است؟

از آنجایی که مسابقات‌مان تعلیق است، تمرینات‌مان حالت خارج از فصل دارد و البته خیلی سنگین شده. روزی دو بار تمرینات سنگین بدنسازی و در آب داریم. به جز ما هم هیچ‌کس اجازه ورود به استخر را ندارد.

زمان تقریبی جدیدی برای ادامه لیگ مشخص نشده است؟

اخیرا فدراسیون با نماینده‌های باشگاه‌ها جلسه‌ای داشت که همه نظرشان را درباره مسابقات ارایه کردند. اما هنوز نامه‌ رسمی نداده‌اند که می‌خواهند چه تصمیمی بگیرند. اما صحبت‌هایی مطرح شده که قرار است از ۲۰ ژانویه مسابقات ادامه پیدا کند اما همان‌طور که گفتم چیزی به صورت رسمی اعلام نکرده‌اند و تیم‌ها فقط تمرین دارند.

در این مدت سفری هم به ایران داشتید؟

بله من چند وقت پیش یک هفته، ۱۰ روزی به ایران آمدم. چون کسانی که اقامت داشته باشند مشکلی از بابت رفت و آمد ندارند.

کرونا روی سطح کیفی لیگ واترپلو چقدر اثرگذار بود؟

اینجا از لیگ از همان روز اول خیلی عادی دنبال شد و اتفاقا امسال برخلاف انتظار سطح بالاتری هم داشت. چراکه بیشتر تیم‌ها توانستند زودتر مجوز تمرین بگیرند و تمرینات سنگین‌شان را شروع کردند. همین‌طور تیم‌ها بودجه‌ای که از سال پیش مانده بود را برای اردوهای امسال صرف کردند و توانستند بازیکن‌های بهتری بگیرند، بهتر تمرین کنند، در جاهای مختلف اردو بزنند. خود ما قبل از شروع لیگ، تدارکات خیلی خوبی داشتیم. این موضوع باعث شد پس از فاصله سه،چهار ماهه، خیلی زود به شرایط مسابقه برگردند. اما با شروع مسابقات یک تیم در پاریس و یک تیم که سمت آلپ هستند از بابت کرونا به مشکل خوردند و نتوانستند بازی‌های‌شان را انجام دهند. قانون هم اینجا به این شکل است که تیم باید چهار تست مثبت بفرستد تا فدراسیون بازی را لغو کند. وگرنه باید بازی می‌کردی و اگر بازی نمی‌کردی با جریمه سنگین روبه‌رو می‌شدی. در تیم خود ما هم پنج تست مثبت درآمد بود که کنترل شد و بعد از ۱۲ روز دوباره تمرینات شروع شد. خوشبختانه در این ۱۲ روز من در ایران بودم. اما آن دوره گذشت و ما به تمرینات برگشتیم.

لژیونر شدن همیشه جذاب بوده و در یکی، دو سال اخیر با افزایش نرخ ارز بیشتر ورزشکاران دنبال بازی در لیگ‌های خارجی بودند. اما داشتن لژیونر در واترپلو جذابیت خاص خودش را دارد. از دومین تجربه لژیونری در فرانسه بگویید.

واترپلوی فرانسه شاید در سطح ملی جزو ۱۰ تیم اول اروپا باشد اما در لیگ جزو دو، سه تای اول اروپا و درواقع دنیاست. لیگ فرانسه خیلی پیشرفته است. دلیلش هم این است که خیلی پول دارند و در ورزش هم خوب هزینه می‌کنند. خیلی از بازیکن‌های معتبر دنیا دارند در فرانسه بازی می‌کنند. همین موضوع باعث می‌شود که سطح لیگ خیلی بالا برود. وقتی هم که خودم به فرانسه آمدم، خیلی برایم جالب بود که می‌دیدم اینجا بازیکن‌های فرانسوی خیلی حرفی برای گفتن ندارند و بیشتر بازیکن‌های خارجی هستند که می‌آیند و سطح لیگ را بالا می‌برند. من با دوستان دیگرم که اینجا لژیونر هستند نیز در ارتباطم. مثلا آقا سجاد از بچه‌های هندبال و آقا پیمان از بچه‌های فوتسال که آنها هم همین نظر را درباره فرانسه دارند. اینجا همه تیم‌ها با هم رقابت دارند و واقعا برای‌شان مهم است که وقتی اسپانسر می‌آید کدام تیم اول شود. همین باعث می‌شود که رقابت زیاد شود و همه برای قهرمانی تلاش کنند. چیزی که در لیگ واترپلوی ایران خیلی کم‌تر است.

در لیگ ایران هنوز هستند تیم‌هایی که در مرحله دریافت مبلغ قراردادشان مانده‌اند.

بله همین‌طور است. من دوستان صمیمی‌ام در لیگ ایران را می‌بینم که اول شده‌اند ولی پاداش که هیچ، حتی پول خودشان را هم نمی‌گیرند. مثلا سال گذشته بچه‌های پرسپولیس با این مشکل مواجه شدند. تیمی که چند بازیکن ملی داشت و بچه‌ها زحمت کشیدند و تیم را اول کردند اما هیچ‌کس جوابگوی‌شان نیست و هیچ‌کس هم پشت‌شان را نمی‌گیرد که به پول‌شان برسند. البته آقای رضوانی چند وقت پیش گفتند احتمالا پول‌شان را به زودی می‌گیرند اما در مجموع این شیوه درست نیست. به همین خاطر ورزشکار هیچ انگیزه‌ای ندارد و برایش مهم نیست که اول شود یا ششم. ولی اینجا این‌جوری نیست. آن سالی که ما مدال بازی‌‌های آسیایی را گرفتیم، همه انتظار داشتند که لیگ بهتر شود ولی هیچ تغییری نکرد. من بعد از بازی‌های آسیایی برای تیم سایپا بازی کردم و با چنگ و دندان توانستم ۷۰، ۸۰ درصد از پولم را بگیرم. ۴۰ درصد پول ما را یک سال بعد دادند. جالب است که من قرارداد سال اولم در لیگ فرانسه را تسویه کردم و بعد قرارداد سایپا را گرفتم. همین‌ها باعث می‌شود که من ترجیح بدهم همین جا بمانم و بازی کنم. چون در ایران هم از لحاظ فنی و هم مالی خیلی ضعیف کار می‌کنند.

جدای از لیگ، در بحث ملی هم واترپلو بسیار صدمه دید و مدت‌هاست که از فضای اردو دور هستند.

درست است. چند وقت پیش یکسری تمریناتی داشتند ولی هیچ‌کدام از بچه‌های تیم ملی تمرین پیوسته ندارند. بهانه هم کرونا است. اما باید بگویم الان فرانسه، هلند، بلژیک، اسپانیا، ایتالیا و آلمان قطب کرونای دنیا هستند. ولی می‌بینید که ورزشکاران حرفه‌ای در این کشورها تمرین باشگاهی دارند چه برسد به ملی. اما در ایران آب استخر ۹ دی خیلی وقت است که خالی است. بچه‌ها حتی یک استخر برای تمرین کردن ندارند. یک مدت است که به استخر انقلاب رفتند. این باعث می‌شود که تیم نتیجه نگیرد. امسال فرصت خوبی بود که می‌توانست کمک کند واترپلو یک سطح بالاتر برود و این فرصت و وظیفه به این نسل واگذار شده بود. با توجه به اینکه ژاپن میزبان المپیک است، ایران می‌توانست برای المپیک بجنگد ولی هیچ حمایتی صورت نگرفت. ما در دی و بهمن اردو داشتیم که از باشگاهم در فرانسه مرخصی گرفتم و به اردو رفتم اما انتخابی لغو شد و بعد هیچ پیگیری صورت نگرفت.

به تازگی هم که اعلام شده قرار نیست انتخابی قاره آسیا برگزار شود.

بله، گفته‌اند نمی‌شود مسابقه‌ای برگزار شود. اما مسابقات انتخابی چمپیونزلیگ اروپا همین چند روز پیش برگزار شد. وقتی اینجا این‌همه مسابقه برگزار می‌شود، واقعا آسیا نمی‌تواند بین چهار،پنج تیم بازی بگذارد؟ همه اینها فقط یک پیگیری ساده می‌خواهد. سال گذشته قزاقستان از قدرتش استفاده کرد و گفت شرایط اورژانسی است و به واسطه بازی‌های آسیایی می‌خواست سهمیه را بگیرد. اما الان که وضع فرق کرده. همه جا دارند بازی می‌کنند، چرا ما نباید بازی کنیم؟ چرا ما نباید حمایت شویم؟ متاسفانه بچه‌ها حتی تمرینات پایه هم ندارند. چرا باید بازیکن تیم ملی دنبال شاگرد گرفتن باشد؟ من می‌دانم که شرایط کشور خاص است ولی کسی که در این سطح از ورزش ملی کار می‌کند، باید حمایت شود. این همه بودجه‌ در فوتبال هست و صرف جریمه به مربی بلژیکی می‌شود، واقعا یک بودجه جزیی نمی‌تواند به رشته‌های دیگر تعلق بگیرد؟

در این باره فوتبال همیشه مثالی برای ورزشکاران رشته‌های دیگر است.

در اینکه فوتبال رشته‌ای است که مخاطب بیشتری دارد، بحثی نیست ولی نباید این‌طور هم باشد که دریافتی بازیکنان ملی تیم پرسپولیس از سال گذشته تا الان ۱۰ میلیون تومان هم نشده باشد. فدراسیون در تیرماه یک مقدار به بچه‌ها کمک کرد. یا در اردوی سال پیش حقوقی به بچه‌ها داده شد که همه با هم ۱۰ میلیون تومان نمی‌شود. الان هم بچه‌ها در سنی هستند که می‌خواهند زندگی تشکیل بدهند. همین می‌شود که نیمی از تیم ملی ریزش می‌کند. ببینید برای همین نسلی که به زودی ریزش می‌کند، چقدر هزینه شده. اینها سال‌ها تجربه کسب کردند و الان به سطحی از بازی رسیده‌اند ولی کنار می‌روند.

مدال تاریخی بازی‌های آسیایی هم باعث نشد نگاه مسئولان به واترپلو تغییر کند. با این حال تیم برای المپیک تلاش کرد اما لغو شدن انتخابی، روند تلخی را پیش روی واترپلو گذاشت و حالا هم که صحبت از برگزار نشدن انتخابی است.

خب این خیلی بد است چون مقامات ایران نتوانستند این مسابقه را بگیرند. من نمی‌دانم الان تلاش می‌کنند یا نه ولی در حال حاضر وضعیت جوری است که همه می‌ترسند. چون قزاق‌ها هشت ماه تمرین داشتند و ایران تمرینی نداشته. الان می‌گویند بازی نکنیم که نبازیم و مدال بازی‌های آسیایی زیر سوال نرود. ورزش برد و باخت دارد. ما نمی‌توانیم تضمین بدهیم که قزاقستان را می‌بریم یا صددرصد می‌بازیم. ما تلاش‌مان را می‌کنیم. همه می‌دانند با این شرایط اردو سخت است با قزاقستان بازی کنیم. چون وقتی ما به اردو می‌رویم خیلی از شرایطی که برای آنها فراهم است، برای ما نیست.

با این حال فدراسیون همان ابتدا تلاش کرد که جلوی دادن سهمیه به قزاقستان را بگیرد.

بله من خیلی با فدراسیون کار ندارم. چراکه آقای رضوانی خودشان از واترپلو بودند و بیشتر ما را درک می‌کنند. اما وزارت ورزش و کمیته المپیک حمایتی نکردند. اگر این دو نهاد یک مقدار به واترپلو نگاه می‌کردند، امسال این رشته المپیکی می‌شد. بعد از بازی‌های آسیایی تقریبا می‌توان گفت ما تیم ملی نداشتیم. تیمی که دو سال مسابقه رسمی نداشته باشد، سخت است که بازی کند. ما در این دو سال فقط چند بازی تدارکاتی با سنگاپور و کره داشتیم که اصلا در حد ما نیستند. اگر ما با ذخیره‌ها و جوانان‌مان هم برویم اینها را راحت می‌بریم.

یعنی فکر می‌کنید اگر این نهادها دست به کار شوند، می‌شود برای انتخابی به نتیجه رسید؟

بله، صددرصد. همین الان هم می‌شود کاری کرد. ما در اردوی قبلی هم تقریبا دو ماه به صورت متمرکز تمرین کردیم و در همین زمان بچه‌ها به سطحی از آمادگی رسیده بودند که همه تشنه بازی با قزاقستان بودند. اما متاسفانه همه چیز ناگهان به هم ریخت و همه روحیه‌شان را باختند. چون با کم‌ترین امکانات همه داشتند زحمت می‌کشیدند. الان ورزشکار ملی در شرایطی است که می‌گوید مشکل من آن دو تومانی است که بخواهید حقوق بدهید، به من استخر بدهید، بگذارید تمرین کنم. الان بچه‌ها دنبال این هستند که فقط خرج پایه زندگی‌شان را برای رفتن به تمرین بدهند و همچنین یکسری اردوی خوب و بازی‌های تدارکاتی خوب داشته باشند که بتوانند جلوی تیم‌های بزرگ بازی کنند. همانطور که گفتم کرونا برای همه است. همان‌طور که تیم ما را هم درگیر کرد اما بعد از چند روز دوباره به اردو برگشتیم. الان یک ورزشکار حرفه‌ای باید تمرینش را ادامه دهد چون یا باید ادامه دهی یا ورزشت را تمام کنی. مخصوصا در شنا و واترپلو که اگر تمرین نکنند، افت می‌کنند. حتی در دوره اول قرنطینه هم بچه‌ها با هزینه شخصی مربی می‌گرفتند و هرجا می‌شد تمرین می‌کردند.

انتهای پیام

پرینت مطلب