نیما علیپور/
به گزارش روابط عمومی فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو؛ محسن رضوانی با حضور در خبرگزاری ایسنا از آغاز حضورش در فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو گفت و به موارد مختلفی اشاره کرد؛ از ماجرای رفع تعلیق شنای ایران که به سال‌ها قبل باز می‌گردد، وضعیت شنا، شیرجه و واترپلوی ایران طی ۱۰ سال گذشته و نوع نگاه کشورهای توسعه یافته به این سه رشته، بودجه اندک فدراسیون متبوعش، تشریح وضعیت شنا و واترپلوی ایران برای حضور در بازی‌های آسیایی چین و المپیک پاریس، برنامه فدراسیون برای تعیین سرمربی تیم‌های ملی شنا، شیرجه و واترپلو، وضعیت تجهیزات مورد نیاز رشته شیرجه همچون دایو، شرایط شنای بانوان تا محدویت شنای ایران در استفاده از استخرها در استان‌های مختلف کشور.
او همچنین در مورد کسب مدال نقره واترپلو در قهرمانی آسیا پس از ۲۸ سال صحبت کرد.
در ادامه مشروح کامل گفت‌وگوی ایسنا با محسن رضوانی، رییس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو آمده است:
از آغاز حضور خود در فدراسیون شنا بگویید؛ آن زمان که به عنوان سرپرست این فدراسیون انتخاب شدید، فدراسیون شنا با تعلیق مواجه بود و پس از انتصاب شما این مسئله برطرف شد. چه اتفاقی رخ داد؟
بنده نمی‌خواهم بگویم حضور بنده باعث برخی اتفاقات شد و چه اقداماتی انجام دادیم و چه ثمراتی به دنبال داشت. آن زمان که قرار بود بنده به عنوان سرپرست فدراسیون شنا فعالیت خود را آغاز کنم، این فدراسیون با مشکلاتی مواجه شده بود. حدود یک سال مدیریت در فدراسیون شنا به صورت سرپرستی مدنظر قرار گرفته بود و این دوره یکساله باعث شد که با چالش تعلیق مواجه شود. تاکید فدراسیون جهانی شنا و کنفدراسیون شنا آسیا بر این بود که سلسله مراتب قانونی سپری شود و پس از اصلاح اساسنامه بر اساس آن، انتخابات فدراسیون شنا مدنظر قرار گیرد.
آن زمان بنده به عنوان دبیر فدراسیون شنا فعالیت می‌کردم و در نهایت به عنوان سرپرست فدراسیون انتخاب شدم و شرایط به گونه ای پیش رفت که با برگزاری انتخابات تعلیق رفع شد. اگر به خاطر داشته باشید حسین المسلم در سفری یک روزه به ایران آمد و موضوع تعلیق فدراسیون شنا در هیئت رئیسه فدراسیون جهانی شنا (فینا) حل شد. باید بدانیم که فدراسیون شنا از جمله فدراسیون هایی است که اساسنامه مستقل دارد و مطابق با موازین داخلی و شرایط کشور، کار خود را پیش می‌برد.
آن زمان بنده به عنوان دبیر فدراسیون شنا فعالیت می‌کردم و نظر کنفدراسیون شنا آسیا، شورای المپیک آسیا و فدراسیون جهانی شنا این بود که فردی از بیرون فدراسیون شنا پس از عزل یا استعفای رئیس فدراسیون، سرپرستی آن را بر عهده نگیرد و اشخاص مختلفی از جمله هیئت رئیسه یا دبیر به عنوان سرپرست فدراسیون انتخاب شوند. در عین حال ارتباطی که بین بنده و خانواده شنا به دلیل سابقه‌ای که در ورزش داشتم، وجود داشت به طور حتم به مسئله رفع تعلیق کمک کرد و نمی‌توانیم آن را نادیده بگیریم. در نهایت دبیر فدراسیون به عنوان سرپرست موقت فدراسیون تا زمان برگزاری مجمع انتخاباتی، انتخاب شد و خوشبختانه کار پیشرفت.
شنای کشور سه دوره قبل که شما به عنوان رییس فدراسیون انتخاب شدید، (حدود ۱۰ سال قبل) چه وضعیتی داشت؟
بنده چون به شخصه در رشته شنا و و اترپلو فعالیت می‌کردم باید به مسائل واقعی اشاره و وضعیت شنای ایران را واقع‌بینانه بررسی کنم. اینکه عنوان می‌شود چرا بعد از ۱۰ سال مدال جهانی، آسیایی و المپیکی در شنای ایران کسب نکرده‌اید باید بگویم چنین موضوعی یک قصه است. شنا از حالت ورزش خارج است و همانند راه رفتن انسان باید شرایط کشور به گونه‌ای باشد که تمامی نوجوانان و جوانان شنا کردن را بیاموزند.
اینکه عنوان می‌شود چرا بعد از ۱۰ سال مدال جهانی، آسیایی و المپیکی در شنای ایران کسب نکرده‌اید باید بگویم چنین موضوعی یک قصه است. شنا از حالت ورزش خارج است و همانند راه رفتن انسان باید شرایط کشور به گونه‌ای باشد که تمامی نوجوانان و جوانان شنا کردن را بیاموزند.
طرحی از سوی فدراسیون جهانی شنا تحت عنوان شنا برای همه، شنا برای زندگی مدنظر قرار گرفته است. آقای حسین المسلم که به عنوان مدیر شورای المپیک کنفدراسیون شنا آسیا و مدیرکل شورای المپیک آسیا فعالیت می‌کرد و یکسالی است که وی به عنوان رییس فدراسیون جهانی فعالیت می‌کند، تابستان سال ۱۴۰۱ به ایران آمد و قرار شد برخی اقدامات در شنای کشور انجام شود اما متاسفانه این اتفاق تا کنون رخ نداده است.
به طور جدی به احادیث و روایاتی که در مورد ضرورت یادگیری شنا وجود دارد، اشاره می‌کنم. در صحبتی که حسین المسلم با روسای فدراسیون‌ها انجام داد عنوان کرد که اگر بچه‌ها شنا کردن را تا ۱۲ سالگی یاد بگیرند هم در محیط کار و هم در فضای ورزش، تمامی فدراسیون‌های ورزشی از این روند بهره خواهند برد. این موضوع بسیار مهم است و باید به آن توجه داشته باشیم. شنا به عنوان یک ورزش پایه بسیار مهم است و می‌تواند پایه‌گذار رشد ورزشکاران باشد.
در ورزش شنا مهمترین مسئله، فضای شنا کردن است و باید از شرایطی برخوردار باشیم که کودکان بتوانند در محیطی مناسب شنا کنند. اینکه صرفا بگوییم یک شناگر ۲ تا ۳ جلسه در هفته شنا کند، کافی نیست و نمی‌توانیم به نتیجه مطلوبی دست یابیم و موفقیت حاصل نمی‌شود. باید در تمامی استان‌های کشور هر یک از هیئت‌های استانی شنا، دارای یک استخر باشند که بتوانند به خوبی فعالیت کنند. در حال حاضر صرفا حدود ۴ هیات استانی کشور دارای استخر هستند، علت آن هم قانون ماده ۴۴ بخش خصوصی است و برای بخش خصوصی نیز، پررنگ‌ترین نقطه برای درآمدزایی، استخر است. آنها استخر را در اختیار می‌گیرند و شیره وجودی استخر را می‌کشند و مخروبه تحویل می‌دهند و مجددا درآمد به دست آمده باید صرف هزینه و حل مشکلات استخر شود.
نگاه سایر کشورها به رشته شنا چگونه است؟
رییس فدراسیون شنا یونان به بنده گفت: پیامبر شما در مورد شنا گفته است و ما آن را اجرا می‌کنیم. در یونان بچه‌ها تا ۱۲ سالگی باید شنا یاد بگیرند و ممکن است یک سال مردود شود و تا شنا یاد نگیرد به مرحله بعد و بالاتر تحصیلی نمی‌رود. شما این چنین می‌توانید اهمیت و توجه کشورها به شنا را متوجه شوید. المسلم در صحبت‌های خود حین آخرین حضورش در ایران و در جلسه با روسای فدراسیون‌های ورزشی اعلام کرد افرادی که شنا را یاد می‌گیرند حتی اگه این رشته ورزشی را نیز ادامه ندهند در سن ۱۸ و ۱۹ سالگی نسبت به سایرین در زندگی شخصی خود موفق‌تر هستند. این اظهارات و اتفاقات اهمیت رشته شنا را نشان می‌دهد. صادقانه می‌گویم اگر بخواهیم روزی در شنای آسیا، جهانی و المپیک موفق باشیم از همین امروز به ۱۰ سال زمان نیاز داریم. به یک نقطه آغازین احتیاج داریم و باید بالاترین نهاد اجرایی کشور که دولت است با همکاری وزارت آموزش و پرورش و وزارت ورزش و جوانان و نیز همکاری نهاد قانون‌گذار شرایطی را تعریف کنند که بچه‌ها در مدرسه هم به تحصیل بپردازند و هم شنا کنند. در سنین بالاتر نیز دانشگاها و نیروهای مسلح می‌توانند به حوزه شنا ورود کنند و با پایه‌گذاری مناسب می‌توانیم در سال‌های آتی از دانشگاهیان و نیروهای مسلح قهرمانان ملی خود را انتخاب کنیم چرا که قهرمانان شنا پرورش یافته‌اند.
اگر بررسی کنید و ببینید کشورهای توسعه یافته در ورزش تا چه میزان به رشته شنا توجه می‌کنند به اهمیت این رشته ورزشی پی خواهید برد. زمانی که شناگر یک کشور موفق می شود در رویداد مهمی همانند المپیک ۵ مدال طلا یعنی بیشتر از تعداد مدال کاروان ایران، طلا کسب کند، متوجه خواهید شد که شنا چه رشته مهمی در ورزش دنیا به شمار می رود. امیدوار هستم روزی فرا برسد که با سرمایه‌گذاری و توجه کلان در رشته شنا مواجه باشیم و در مسیر موفقیت حرکت کنیم.
متاسفانه هر دوره که المپیک یا بازی‌های آسیایی به اتمام می‌رسد از همه مسائل با خبر هستیم و حرفهای بسیاری را مطرح می‌کنیم اما مجددا با گذشت زمان همه چیز به دست فراموشی سپرده می‌شود تا این که دوباره در آستانه آن رویداد ورزشی مهم بیدار شویم. در آستانه مسابقات نیز رشته‌هایی مدنظر قرار می‌گیرند که قدرت رقابت دارند و متاسفانه در مورد ورزش‌هایی که باید مورد توجه قرار گیرند، برنامه‌ریزی صورت نمی‌گیرد.
شناگر آمریکایی کائلب درسل، ستاره سرعتی آمریکا در المپیک توکیو توانست ۵ مدال طلا کسب کرد و یک شناگر زن مجارستانی توانست ۳ مدال طلا کسب کند. با خود فکر می کنم که اگر یک نفر بیاید و به بنده به عنوان رییس فدراسیون شنا بگوید یک برنامه ریزی مدون داشته باش و حمایت هم خواهید شد ۱۰ سال دیگر یک شناگر را تربیت کنید که بتواند ۵ مدال طلای المپیک کسب کند. چه زمانی به این نگرش خواهیم رسید؟ بنده زمانی که با روسای هیات های استانی صحبت می کنم از طرح کردن قرار گرفتن استخر در اختیار هیات های استانی خجالت می کشم. به نقطه ای رسیده ایم که می گویم من از فدراسیون بروم تا فرد دیگری جایگزینم شود و با انرژی بیشتر کار را پیش ببرد و بنده هم کمک خواهم کرد. دوستان می گویند این حرف را نزن اما من رک هستم. تا زمانی که استخر نباشد نمی توان کاری کرد. نمی‌توان بدون استخر فعالیت ها را پیش برد. استخرها باید استاندارد شود و از استخرهای ۵۰ و ۲۵ متر برخوردار باشیم. استخری ساخته شده که ۳۳ متر است، شما در این استخر چه کاری می خواهید انجام دهید؟
شنا رشته بسیار حساسی است، شناگرهای خوب دنیا در پر قو قرار گرفته اند و کاملا مراقب آن ها هستند. بروید و ببینید در رقابت های المپیک چند نفر تیم ملی شنای آمریکا را همراهی می کنند. از روانکاو و ماساژور گرفته تا سایر کادر و ما با آن ها فاصله داریم. ۳ مربی مایکل فلپس را در المپیک ریو همراهی می‌کردند. ما نمی‌توانیم شنا را با رشته‌های دیگری مقایسه کنیم، دو و میدانی نیز به همین شکل است و مسئولان ما اگر قصد دارند در ورزش موفق باشیم باید به رشته های شنا و دوومیدانی توجه ویژه داشت.
بودجه فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو، حدود ۸ میلیارد تومان است و علاوه بر این حدود ۴ میلیارد تومان نیز بودجه تکلیفی دارد. در این رابطه توضیح می دهید؟
با بودجه ۶ تا ۷ میلیارد تومانی شدنی نیست که یک تیم شنا، یک تیم واترپلو و یک تیم شیرجه را در سطح ملی پیش ببرید. بنده ۱۰ سال در رشته شنا مدیریت کرده‌ام و باید تصریح کنم اسپانسر به سراغ رشته‌ای که پخش تلویزیونی ندارد، نمی‌آید. لباس ورزشکاران شنا قابلیت تبلیغ ندارد، در شنا ورزشکاران از یک کلاه برخوردار هستند که می‌توان در مورد آن به مسائل تبلیغاتی توجه داشت و علاوه بر این دور استخر می‌توان تبلیغات انجام داد که معمولا دوربین اجازه پخش ندارد و اگر بخواهیم محوطه دور استخر را در تلویزیون پخش کنیم وارد مباحث اقتصادی می‌شویم و مسئله فرق می‌کند.
مربیگری شنا یک شغل به شمار می‌آید و قشر دانشگاهی علاقمند هستند مدرک مربیگری را کسب کنند، به همین دلیل فدراسیون و هیات های استانی شنا در بخش آموزش دارای درآمد هستند و اعدادی که اشاره کردید، صحیح است. مهم‌تر از بودجه برای رشته شنا، وجود استخر برای هیات های استانی است. تا زمانی که هیات های استانی استخر در اختیار نداشته باشند نمی توان به خوبی از آن ها متوقع بود. تمرین نکردن یک شناگر در طول یک هفته معادل۳ ماه ورزش نکردن یک ورزشکار در رشته توپی است و اینگونه بدن از شرایط مطلوب دور می ماند. مهمترین مسئله در رشته شنا را بنده مقوله سخت افزار می دانم. مسئله بودجه نیز نیاز به توضیح ندارد و سفر به یونان برای یک تیم واترپلو حدود ۲ میلیارد هزینه در بردارد. ۲ سفر تدارکی و یک سفر قهرمانی آسیا واترپلو معادل کل بودجه فدراسیون شنا است و به هیچ وجه نمی توان به رقم فعلی بودجه به عنوان منبع مالی جهت مخارج، حساب کرد و باید حتما شاهد درآمدزایی باشیم. در کنار این مسائل رقم قرارداد مربی خارجی را نیز حساب کنید.
شنا، واترپلو و شیرجه هرکدام یک رشته المپیکی هستند. واترپلو را باید همانند والیبال و هندبال ببینیم. به یاد دارم در بازی های آسیایی بوسان که تیم ایران در بازی حذفی ۹ بر ۷ جلو بود و با اختلاف ۲ یا ۳ گل باختیم از رشته والیبال جلوتر بودیم و شاید اگر آن بازی را می بردیم و به فینال می رفتیم احتمالا قصه رشته واترپلو خیلی متفاوت با آنچه بود که هم اکنون وجود دارد، می‌بود.
شنا را باید به عنوان یک ورزش مستقل در ۲ بعد همگانی و قهرمانی ببینید؛ هر زمان خدمت مقام معظم رهبری رفتیم ایشان به ورزش همگانی تاکید داشتند اما متاسفانه ورزش همگانی در ورزش کشور پررنگ نیست. بودجه ورزش هم کفاف نمی دهد و تاثیر کمبود بودجه را همگی خواهیم دید و تا زمانی که بودجه ورزش به عنوان سرمایه گذاری تلقی نشود شرایط تغییر نخواهد کرد. ورزش همگانی شامل شنا، دوومیدانی و ژیمناستیک است و مادر سایر ورزش ها به شمار می رود و بقیه رشته ها، را نمی‌توان همگانی فرض کرد.
نمی‌توانیم بگوییم به چه میزان بودجه احتیاج داریم. سال گذشته تا امسال چقدر هزینه ها تغییر کرده است؟ فقط بودجه تیم ملی واترپلوی ایتالیا، ۴۳ میلیون یورو است. در ایتالیا فدراسیون ورزش های آبی تعریف شده و تمامی رشته های آبی درون آن است و هر یک از رشته ها دارای استقلال هستند و از مدیر و مسئول برخوردارند. به هیچ وجه فاصله بودجه‌ای قابل مقایسه نیست. در خصوص بودجه واترپلوی ایتالیا این موضوع را از رییس فدراسیون ورزش های آبی ایتالیا شنیدم. این رقمی است که کمیته المپیک ایتالیا به واترپلو اختصاص می دهد و باید بدانیم حدود ۹۰۰ باشگاه دارند و به هیچ وجه نمی توانیم وضعیت را مقایسه کنیم. نگاه متولیان متفاوت است. به عنوان مثال در کرواسی مسابقات واترپلوی ساحلی با حضور ۴۰۰۰ تیم برگزار می‌شود. نگاه به ورزش های آبی در کشور ما آنگونه که باید، نیست.
آیا نگاه به ورزش پایه در دوره جدید وزارت ورزش و جوانان تغییر کرده است؟
بهتر می دانید که توقع در دوره جدید وزارت ورزش به دلیل حضور فردی از جنس ورزش، بیشتر شده و در عین حال باید بدانیم که حواشی پررنگ است. به طور مثال بروید و ببینید طی چند وقت اخیر به دلیل مسابقات جام جهانی تا چه حد فوتبال ایران با حاشیه مواجه بود، اینگونه مدیر ناخودآگاه به حاشیه می رود و نمی تواند به اصل کار بپردازد. علامت سوالی که در ذهن بنده است به بودجه ورزش باز می‌گردد. فاصله بسیار زیادی بین بودجه وزارت بهداشت و وزارت ورزش وجود دارد. باید قسمت اندکی از بودجه وزارت بهداشت به مقوله پیشگیری اختصاص یابد و به عنوان سرمایه گذاری در ورزش دیده شود. باید جامعه را در یک بازه زمانی ۱۰ ساله ببینیم و به سلامت تمامی افراد جامعه از کودک تا بزرگسال توجه کنیم. واقعا حرف بیخودی نیست که شنا باعث آرامش می شود و وظیفه است که به کودکان آموزش داده شود. امیدوار هستم روزی برسد که کودکان کشور شنا را یاد بگیرند و تاثیر این مسئله را ۱۰ سال بعد می بینید و متوجه می شوید تا چه حد جامعه سالم می شود. بچه ای که سمت شنا برود دیگر نمی تواند ورزش نکند و به ورزش عادت می کند و شنا و ورزش بخشی از زندگی وی می‌شود.
در برخی کشورها، پدر و مادر زمانی که با فرزند به استخر می روند، استفاده از استخر برای آنها رایگان می‌شود. نایب رییس فدراسیون جهانی این مسئله را سرمایه گذاری می‌دانست و می گفت این رویه هزینه کرد نیست به این دلیل که کودکان شناگر در سن میانسالی خانواده ها، سیستم هوازی قوی تری خواهند داشت و دیرتر مریض می شوند. در حال حاضر قیمت بلیت استخرها گران است و بعضا ۷۰۰ هزار تومان است، چند نفر می‌توانند از چنین استخرهایی استفاده کنند؟ باید از دانش روز دنیا استفاده کنیم و به سمت استخرهای پورتابل که حدود ۳ تا ۴ هفته ساخته می شوند برویم و در مناطق محروم از ظرفیت چنین استخرهایی استفاده کنیم و به کودکان این مناطق، شنا کردن یاد دهیم.
شما می‌خواهید بدانید چرا به ورزش پایه توجه نمی شود؟ محسن رضوانی به عنوان پیشکسوت این رشته چرا نمی‌تواند موفق‌تر ظاهر شود؟ چون ابزار در اختیار نداریم. باید بروید و ببینید وزیر ورزش نیز به عنوان یک ورزشکار پیشکسوت با چه مسائلی روبرو است؟
اوضاع تیم‌های ملی شنا، شیرجه و واترپلو را به منظور حضور در بازی های آسیایی و المپیک چگونه می بینید؟
در المپیک قبل، مهرشاد افخری ورودی B المپیک را کسب کرد و چند صدم ثانیه کم آورد. رکوردهای A و B توسط فدراسیون جهانی اعلام می‌شود. رکورد A با این شرایط واقعا دست نیافتنی است و صادقانه بگویم نمی‌توانیم به آن دست یابیم. در مورد رکورد B، نتیجه برتر وارد گروه اول می‌شود و ما بعد از المپیک ۲۰۰۸ چین که محمد علیرضایی به المپیک رفت این سهیمه را کسب نکردیم که خوشبختانه مهرشاد افخری توانست به این نتیجه دست یابد و دیگر شناگر ما متین بالسینی در المپیک توانست به رکورد برسد و رکوردش با رکورد B المپیک برابر شد.
صادقانه باید بگویم در شنا پیشرفت داشته‌ایم و نمی‌توانیم این موضوع را کتمان کنیم. بچه‌های تیم‌ملی رکوردهای خوبی را به دست آورده‌اند اما تعدادی از ابر قدرت های دنیا در آسیا حضور دارند و اینکه بخواهیم مدال کسب کنیم، نیازمند تلاش و برنامه ریزی همه جانبه هستیم. قیمت مربیان شنا بالا است و اساسا شنا، ورزش گرانی به شمار می رود و به همین دلیل با این میزان بودجه نمی‌توان از کسب مدال صحبت و با شرایط فعلی برنامه ریزی کرد.
در مجموع اما برای کسب سهمیه المپیک ناامید نیستیم، اینکه ملی‌پوشان بتوانند جزو ۸ نفر برتر آسیا در بازی های آسیایی پیش رو قرار بگیرند، قابل دستیابی است اما اینکه بخواهیم به مدال فکر کنیم زود است. به عنوان مثال رکوردهای مهرشاد افخری که در مسابقات مسافت کوتاه قهرمانی جهان به دست آورد با رکورد بازی های آسیایی دوره قبل تقریبا برابری می کند و می توان گفت که در ۸ نفر حضور دارد. این ملی پوش برای اینکه بتواند به این نتیجه دست یابد باید حداقل هفته ای ۱۱ جلسه شنا کند و حداقل ۳ تا ۴ مسابقه برود و تنش به تن رقبا بخورد. این حرف، قصه نیست و واترپلوی ما چوب این مسئله را در قهرمانی آسیای بانکوک خورده است.
در شنا به مراتب موضوع خاص‌تر از واترپلو است چراکه واترپلوی ایران به مدال نزدیک است و نگاه به این رشته، متفاوت‌تر است اما شناگران ما در بخش ری‌اکشن تایم استارت با مسئله مواجه هستند. مقوله استارت شنا در حد یک کتاب است و باید با تلاش بسیار بتوان نتیجه مطلوبی کسب کرد. همه چیز به سرمایه‌گذاری در بعد قهرمانی و همگانی باز می‌گردد و حرف بنده این است که ابتدا باید پایه و مبنا را ایجاد کنیم. در حال حاضر از ورزشکاران گلخانه‌ای برخوردار هستیم که با مربیان خود تمرین می‌کنند. ما این موضوع را به صورت استانی پیش بردیم و همگی آنها در حال حاضر با مربیان خود تمرین می‌کنند و یک لیدر از بالا آن ها را کنترل می‌کند تا نزدیک به زمان برگزاری مسابقات هر کدام که از شرایط بهتری برخوردار هستند، اعزام شوند.
حتی عنوان کردم یک استخر در هر استان با قیمت کارشناسی در اختیار هیات قرار گیرد تا رییس هیات هم برای مخارج خود برنامه ریزی کند و در کنار آن بتواند با نظارت فدراسیون به حوزه قهرمانی بپردازد. سامانه عضویت را ایجاد کرده‌ایم و امیدواریم درآمد خوبی کسب کنیم. همچنین طرح” ۷ سطح” را در شنا مدنظر قرار داده‌ایم. حسین المسلم در این رابطه با بنده صحبت کرد؛ کشورهای مختلف ۵ تا ۹ سطح مختلف دارند و ما این مسئله را بومی کردیم و ۷ سطح آموزشی تعریف کردیم. نیازمند عزم ملی برای ریشه کن شدن عدم آشنایی با شنا هستیم تا بتوانیم رشته شنا را به صورت همگانی پیش ببریم.
برای شخص من شکست در مقابل تیم چین در رقابت های واترپلوی قهرمانی آسیا در بانکوک که یک ضربه روحی بود مانند باخت به ژاپن در بوسان ۲۰۰۲ که بنده ورزشکار بودم به شمار می‌رفت. ۸ بر ۵ جلو بودیم و در کنار رییس فدراسیون یونان نشسته بودیم و در فاصله زمانی ۳ دقیقه و ۱۱ ثانیه ۶ گل خوردیم و نتیجه را ۱۱ بر ۱۰ واگذار کردیم. بردن این بازی از باختن آن راحت‌تر بود و افرادی که در واترپلوی آسیا و جهان هستند به دلیل پیشرفت به ما تبریک گفتند اما نتیجه نگرفتیم. تیم به چین باخت و برای بازی رده بندی با قزاقستان نیز از نظر شرایط روحی و جسمی شرایط بسیار بغرنجی داشتیم. این درحالی است که روز قبل قزاقستان ۲۳ بر ۴ به ژاپن باخت و تیم اصلی خود را به آب نفرستاد و نفرات اصلی را برای بازی رده بندی نگه داشت و می‌دانست که زورش به ژاپن نمی‌رسد. بچه‌های ما در بازی با چین خالی کردند و آن بازی حداقل ۱۰ کیلومتر شنا داشت و از نظر جسمانی شرایط تیم نامناسب شد.
در کنار همه این مسائل اما تیم واترپلوی ایران پیشرفت کرد و در حال حاضر ۳ بازیکن ما لژیونر هستند و یک نفر دیگر نیز تا پایان سال لژیونر می‌شود. متاسفانه نتیجه‌گرایی مدیران را نیز دچار بحران می‌کند و باید اذعان کرد که این موضوع به یک اصل در ورزش ایران تبدیل شده است.
در مورد وضعیت سرمربیگری تیم ملی شنا توضیح دهید. حدود ۲ سال است که پس از رفتن سمیع‌زاده با کادر ایرانی کار را پیش می‌بریم، چه برنامه‌ای در این رابطه از سوی فدراسیون شنا مدنظر قرار دارد؟ آیا قصد ندارید برای تیم ملی شنا، سرمربی انتخاب کنید؟
شنا یک تکنولوژی است. در مورد این رشته ورزشی، موضوع به نظر کمیته فنی باز می‌گردد و اگر بخواهیم سرمربی تعیین کنیم و مدل فعلی خود را تغییر دهیم باید کمیته فنی به بنده بگوید. یک شناگر خیلی خوب المپیکی به نام حمیدرضا مبرز داشتیم که ورزشکار المپیکی به شمار می رفت و هم اکنون در استرالیا زندگی می کند و جزء مربیان خوب به شمار می رود. وی همچنین یک شناگر داشت که عضو تیم ملی استرالیا بود و در المپیک شرکت کرد.از ایشان به عنوان مشاور استفاده می کنیم و هم اینکه در کنار تیم ایران حضور دارد.
در مورد آخرین وضعیت همکاری الکساندر چیریچ صربستانی با تیم ملی واترپلو بگویید.
ما در رشته واترپلو از یک مربی خارجی به نام الکساندر چیریچ صربستانی برخوردار هستیم که حقوق وی در ایران معادل نیمی از حقوقش در باشگاه المپیاکوس یونان است. هیچکس چنین چیزی را باور نمی‌کند! وی در ایران دنبال پول نبود و پس از کسب مدال آمد و به بنده گفت شرایط ایران را می‌دانم و برای ۳ مدال المپیک در کشورم حقوق دریافت می‌کنم و زندگی‌ام می‌گذرد. کمتر آدمی اینچنین است. وی علاقه‌مند بود با ایران موفق شود. اگر در بانکوک گل آخر به قزاقستان را ببینید که چگونه حرص می خورد، متوجه می‌شوید که تا چه حد روی تیم ایران تعصب دارد.
وضعیت ادامه همکاری چیریچ با تیم ملی واترپلوی ایران در حال حاضر مشخص نیست و وی به بنده هنوز پاسخ قطعی نداده است و اگر بخواهد به ایران بیاید اواخر اردیبهشت حضور خواهد یافت. تیم باید به مسابقات انتخابی سنگاپور می‌رفت و با نظر کمیته فنی این اعزام انجام شد. همچنین چند بازیکن ما لژیونر بودند و جایکزین آنها چند بازیکن جوان همراه تیم اعزام شد. نمی‌خواستیم شرایط به گونه ای پیش برود که به چین و قزاقستان روحیه بدهیم تا تصور کنند تیم ملی ما ضعیف شده است و دیگر ایران به آن ها نمی‌رسد. نباید چنین ذهنیتی ایجاد می‌شد. در حال بررسی شرایط هستیم و چیریچ اگر بخواهد به ایران بیاید در صورتی است که تیم تدارکات خوبی داشته باشد و زمانی که به مسابقات اعزام می‌شویم آبروی همه ما حفظ شود.
از ۲۰۱۸ تاکنون بازی رسمی نکرده بودیم. ۲ سال با کرونا مواجه بودیم اصلا مسابقه‌ای در دنیا برگزار نشد. پس از آن به اردوی آمادگی یونان رفتند و سعی کردیم فضا را مهیا کنیم ولی قضیه مسابقه رسمی کاملا متفاوت است. آسیب این موضوع را لمس کرده‌ایم. چیریچ به بنده گفت اگر می‌شود همانند بازی‌های آسیایی اندونزی با برنامه پیش برویم چراکه به چین، ایتالیا و صربستان رفتیم و قبل از مسابقات به سنگاپور رفته بودیم و با روحیه قوی در مسابقات آسیایی شرکت کردیم و اگر اشتباه نکنم طی ۶ تا ۷ ماه حدود ۴۶ مسابقه رسمی برگزار کردیم که بسیار مطلوب بود. باید ببینیم می‌توانیم مجددا در این سطح فعالیت کنیم و همه این موارد به ادامه همکاری با چیریچ کمک می‌کند.
در مورد کسب مدال نقره تیم‌ملی واترپلو ایران در رقابت‌های قهرمانی آسیا سنگاپور ۲۰۲۳ بگویید. تصور می‌کردید که پس از ۲۸ سال شاهد کسب مدال توسط ملی‌پوشان واترپلو ایران باشیم؟
رفتن ما به این مسابقات تا دقیقه نود قطعی نبود که دلیل آن مسائل اقتصادی بود. این موضوع بیش از حد روی بنده فشار آورده است. تمام بودجه وزارت ورزش و دولت به فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو در سال ۱۴۰۱ معادل این دو تا سه سفر واترپلو نمی‌شد و اگر کمک فدراسیون جهانی در پرداخت هزینه اقامت ملی‌پوشان واترپلو نبود قطعا امکان اعزام نداشتیم. بابت اعزام‌ها از شخص رییس فدراسیون جهانی تشکر می‌کنم چرا که دوست داشت، تیم‌ملی واترپلو ایران در مسابقات شرکت کند و خداراشکر می‌کنیم که نتیجه مناسبی کسب کردیم. چیریچ به دلیل حضور تیمش در مراحل پایانی رقابت‌های باشگاه‌های اروپا، بسیار درگیر بود و نمی‌توانست در این مسابقات تیم‌ملی را همراهی کند. مسابقات قهرمانی آسیا ورودی لیگ جهانی بود و تیم‌ملی واترپلوی ایران برای حضور در این مسابقات باید به برلین برود که اتفاق بزرگی است.
سطح واترپلوی ژاپن از آسیا فراتر است و بین تیم‌های ایران، چین و قزاقستان هر کدام بهتر حمایت شوند، شانس بیشتری برای حضور در فینال بازی‌های آسیایی خواهند داشت. چینی‌ها بعد از مسابقات تایلند فقط ۱۰ روز در چین حضور داشته‌اند و سایر روزها در اردوهای خارج از کشور به سر می‌بردند. این درحالی است که سه نفر از ملی‌پوشان واترپلو ایران تیم‌ملی را همراهی نکردند چراکه لژیونر هستند. از کادر فنی تیم‌ملی تشکر می‌کنم که پای کار ایستادند و پس از لیگ، تیم‌ملی را هماهنگ و آماده کردند تا در مسابقات شرکت کنند چرا که طی ۱۰ روز مهم‌تر از آمادگی جسمانی، آمادگی روانی است و تیم‌ملی به خوبی توانست مهیای حضور در رقابت‌های قهرمانی آسیا، شود.
واقعا توقع نداشتیم که تیم‌ملی قزاقستان را ببریم و مقابل چین نیز ابتدا با ۴ گل پیش افتادیم. بعد از بازی با چین بازیکنان ناراحت بودند و اگر قرار بود با هزینه‌ای که صرف تیم‌ملی چین می‌شود و تدارکی که آنها می‌بینند بتوانیم چینی‌ها را شکست دهیم واقعا عدالت چه می‌شود؟
اگر حدود ۷ تا ۸ سال با یک برنامه درست و اصولی، تیم‌ملی واترپلو با پیشتوانه ۳۰۰ تا ۴۰۰ جوان ۱۷ تا ۱۸ ساله در مسیر درست حرکت کند، تعهد می‌دهم واترپلو، والیبال دوم در کشور خواهد بود. همان مسیری که ژاپنی‌ها طی کردند. ما در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان به ژاپنی‌ها با ناداوری باختیم، آنها از چین و قزاقستان ضعیف‌تر بودند اما می‌بینیم چگونه با برنامه‌ریزی فاصله ایجاد کرده‌اند و سطح آنها هم اکنون فراتر از آسیا است. باید نگاه راهبردی داشته باشیم و اگر صرفا کا را با بودجه‌ای پیش ببریم که درگیر پرداخت حقوق و با دلهره و استرس به دنبال اعزام به مسابقات برون‌مرزی باشیم، فایده ندارد. بنده، محسن رضوانی پس از این سال‌ها دیگر به شخصه توان پیگیری برای پول گرفتن و ریش گرو گذاشتن ندارم و امیدوار هستم وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک نگاه راهبردی به رشته شنا، شیرجه و واترپلو داشته باشند. تاکید می‌کنم این مسئله از توان بنده خارج است و با شروع سال با مسئولان وزارت ورزش و جوانان صحبت می‌کنم تا ببینم چه تصمیمی در مورد فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو اخذ می‌کنند.
واترپلو خودش را نشان داده است که می‌تواند پس از ۲۸ سال موفق باشد و مدال کسب کند. کیفیت تیم‌ملی واترپلوی ایران بالا است و مقابل چینی که در ورزش‌های آبی در دنیا جزء کشورهای المپیکی است با اختلاف نزدیک بازی را واگذار می‌کند. در این رابطه رودربایستی ندارم و تیم‌ملی در حالی که کامل نبود و تمرین مناسب نداشت و مسابقه‌ای برگزار نکرد اما نمره قبولی گرفت. اگر بخواهم صحبتی با مسئولان ورزش کشور داشته باشم باید بگویم واترپلو باید مورد حمایت قرار گیرد. با شمشیر نمی‌توانیم به جنگ تفنگ برویم و اگر قرار باشد با دست بسته به میدان برویم، بهتر است در این دوره از مسابقات شرکت نکنیم و در دوره بعد حضور یابیم.
تصور می‌کنید می‌توانیم به سطح تدارک در دوره قبل بازی‌های آسیایی برسیم؟
تا این لحظه بعید می‌دانم با این وضعیت بودجه به آن سطح تدارک برسیم هر چند که کمیته ملی المپیک وعده داده است به فدراسیون شنا کمک کند و باید ببینیم شرایط چگونه پیش می‌رود. شرایط سخت اقتصادی برای همه وجود دارد و اولویت برای رشته‌های ورزشی است که امید به آن ۱۰۰ در صد است. خوشبختانه در مورد واترپلو نگاه خوبی وجود دارد و اتفاقات دوره قبل بی‌تاثیر نخواهد بود اما به طور قطع بین والیبال و واترپلو، اولویت برای مسئولان با والیبال است. باید ببینیم چگونه می‌توانیم از کمک سایر ارگان‌های ورزشی استفاده کنیم.
به شیرجه نیز اشاره کنید. وضعیت در رشته شیرجه چگونه پیش می‌رود؟
شیرجه قطعا نیازمند مربی خارجی است. چین مربیان خود را جایی نمی‌فرستد، فکر کنم فقط مالزی مربی چینی دارد. صحبت کرده‌ایم که بیایند و حداقل ۷ تا ۸ هزار یورو پول می‌خواهند در حالی که تیم مربیان چینی هم اکنون در مالزی حدود ۱۵ هزار یورو پول می‌گیرند. قرار است در یک بازه زمانی ۹ ساله در شیرجه به مدال المپیک برسند چراکه شرایط در شیرجه نسبت به شنا، راحت‌تر است. شنا شیرجه و واترپلو هر کدام یک رشته متفاوت به شمار می‌روند. شما بروید و به بودجه فدراسیون شنا نگاه کنید، واقعا نمی‌توان با این پول‌ها کار را پیش برد، ما با استرس بسیاری مواجه هستیم و اسپانسرها نیز نمی‌آیند چرا که دیده نمی‌شوند، مگر اینکه واقعا یا عاشق شنا، شیرجه و واترپلو باشند یا نسبت دوستی داشته باشند و اینگونه بخواهند پول خرج کنند.
نمی‌توانم بگویم مربیان چینی در کشورهای دیگر مربیگری نمی‌کنند. در حال حاضر رییس فدراسیون چین، زنی با ۲ طلای المپیک است. وی می‌گفت خیلی سخت است به ما مربی بدهد و همانطور که اشاره کردم تا جایی که اطلاع دارم به جز مالزی هیچ جای دنیا مربی چینی نداریم. به شخصه دیده‌ام مربی چینی که پاسپورت کشور دیگری را دارد و در حال مربیگری آن کشور است.
آیا در مورد شیرجه نمی‌توانیم ورزشکاران را در حوزه آموزش به کشورهای دیگر اعزام کنیم؟
باید بدانیم در مورد رشته‌های پایه صحبت می‌کنیم. این راهکار شدنی است اما به عنوان یک خانواده چگونه می‌توان یک بچه را چندین ماه از تحصیل دور کرد و برای آموزش شیرجه به کشور دیگری فرستاد. نباید ناهماهنگی بین تحصیل و ورزش به وجود آید و به همین دلیل است کشورهای توسعه یافته در حوزه ورزش، ورزش پایه قدرتمندی دارند و می‌توان به کشورهایی نظیر استرالیا، ژاپن و آمریکا اشاره کرد.
در مورد شیرجه متاسفانه در کل کشور دو استان را داریم که می‌توانند شیرجه را با داشتن ابزار استاندارد پیش ببرند. یکی آذربایجان شرقی، دیگری استخر آزادی و بعد هم استخر ۹ دی تهران است. ما یک سری دایو داریم که جنس آن از آلومینیوم است و شرکت بویینگ این جنس را تولید می‌کند و کارخانه آن در آمریکا است. به سختی توانستیم ۵ مورد از این دایوها را با نصف قیمت خریداری کنیم و خیلی هم داستان داشتیم چراکه ورود این دایوها مسئله‌ساز شد. ابزار شیرجه را در کشور نداریم هرچند چند شیرجه‌روی خوب داریم و در حال انجام امورات آنها هستیم تعدادی از شیرجه روهای ما به روسیه اعزام شدند و در یک مسابقه شرکت کردند. این شیرجه‌رو ها از نظر سنی، کم سن هستند و والدین آنها روی فرزندان خود حساس هستند و اگر مشکلی پیش نیاید به صورت گلخانه‌ای ۳ تا ۴ شیرجه‌رو خوب داریم و از کمیته ملی المپیک نیز خواهش کرده‌ام که یک یا دو نفر از آنها در بازی‌های آسیایی شرکت کنند. این شیرجه‌روها آینده بسیار درخشانی دارند و اگر بتوانیم آنها را حمایت کنیم به صورت گلخانه‌ای می‌توانند موفق باشند اما در مجموع برای توسعه شیرجه از ابزار مناسب و کافی برخوردار نیستیم.
چرا تیمداری و باشگاه‌داری در رشته های آبی توسعه نیافته است؟
چرا قانون‌گذاری نمی‌کنیم تا فردی که در ورزش هزینه می‌کند درصدی تخفیف مالیاتی تعلق گیرد. همچنین ۱۶ تیم در لیگ برتر فوتبال داریم، چرا تیم های دولتی را موظف نمی‌کنیم تا هر یک از آن ها، رشته‌های ورزشی مشخصی را سرمایه‌گذاری کنند. باید از طرف دولت در این رابطه قانون‌گذاری شود، این اتفاق در دسترس است. به طور مثال قرارداد یک مربی فوتبال ۲۷ میلیارد تومان است و بودجه یک فدراسیون ۸ میلیارد تومان. چنین چیزی چگونه قابل درک است؟ یک تیم واترپلو در لیگ برتر یک میلیارد هزینه دارد و باید تیم های فوتبال را موظف کنیم تا در رشته واترپلو و رشته‌های دیگر نیز تیمداری کنند. یک حلقه گشده در ورزش داریم که نمی توانیم نامی برای آن متصور شویم.
در کل کشور چند تخته دایو داریم.
۲ یا ۳ تخته دایو در آذربایجان شرقی، ۳ تا ۴ مورد در استخر آزادی و ۳ تا ۴ تخته نیز در استخر ۹ دی داریم و در مجموع می‌توان گفت حدود ۱۰ تخته دایو استاندارد فعال در کل کشور وجود دارد.
۵ تخته دایوی که سفارش داده بودید، اضافه شد؟
این تخته دایوها جایگزین تخته دایوهای قبلی شد. ۳ تخته را در استخر آزادی و ۹ دی تعبیه کردیم و یک مورد نیز به آذربایجان شرقی فرستادیم و در حال استفاده از این تخته دایوها هستیم. تخته دایوها دارای طول عمر هستند و یک مورد نیز به تازگی در استخر ۹ دی شکسته است و به دلیل ترک خوردگی دیگر شیرجه رو حرفهای نمی‌تواند از آن استفاده کند چرا که آسیب می‌بیند، بنابراین صرفا برای افراد مبتدی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
وضعیت را در حوزه شنای بانوان چگونه ارزیابی می‌کنید؟ فکر می‌کنید بتوانیم با برگزاری مسابقات کشورهای اسلامی شرایط را به گونه‌ای پیش برد که زنان شناگر ایرانی نیز بتوانند در مسابقات خارجی شرکت کنند؟
خوشبختانه در حال حاضر دارای لیگ واترپلوی بانوان هستیم. آن چیزی را که مدنظر ما است فقط و فقط در ایران می‌توانیم برگزار کنیم. در سایر کشورها مسائلی وجود دارد که مورد تایید ما نیست. قصد داشتیم مسابقاتی را تحت عنوان نوروزگاه برگزار کنیم که با استقبال مواجه نشد اما امیدوار هستیم بتوانیم در کشور انگیزه را ایجاد کنیم. از جمله آخرین مسابقاتی که به صورت رسمی برگزار شد مسابقات کشورهای اسلامی در سال ۸۴ بود. در عین حال باید بدانیم در کشورهایی مانند عربستان فضا به بانوان داده نمی‌شود و در کشوری مانند کویت شرایط به گونه دیگری است و شناگران آنها در مسابقات جهانی حضور دارند. چند سال قبل نیز مسابقات بین‌المللی تبریز را برگزار کردیم که با حضور کشورهای آذربایجان، ارمنستان، عراق و سوریه برگزار شد. در مجموع با مسئله پیچیده‌ای در این خصوص مواجه هستیم و باید تمامی جوانب مدنظر قرار گیرد.
انتهای پیام
